Προκειμένου το blog αυτό να συνεχίσει να είναι ενεργό, απαιτείται αρκετή θετική ενέργεια, που στις μέρες μας, δυστυχώς, σπανίζει. Η ερώτηση είναι απλή: Πόσο πολύ επιθυμείτε να ανέβουν κι άλλες ταξιδιωτικές εμπειρίες σε αυτό το ιστολόγιο;

Στο φράγμα του Άμστελ

Μετά από μια στείρα (συγγραφικά) αλλά δημιουργική (σε κάθε άλλο τομέα) περίοδο, επιστρέφω με γεμάτες τις αποσκευές μου, έτοιμος να γράψω για μια ακόμα ταξιδιάρικη ιστορία. Μια ιστορία εντελώς ευρωπαϊκή (καθώς στα προσεχώς έχουμε και κάτι πιο…μακρινό), ώριμη (αφού μετά από κάθε ταξίδι μου, νιώθω πιο δυνατός και έτοιμος να ξαναφύγω για κάτι καλύτερο) και εισαγωγική (μιας που σύντομα θα ακολουθήσουν αρκετά sequel «γυρισμένα» στη χώρα της τουλίπας). Μετά λοιπόν από αυτό το mini-coming soon session που παρέθεσα για καθαρά διαφημιστικούς λόγους (χεχε!), ας μπω επιτέλους στο θέμα μας, που δεν είναι άλλο από μια γλυκύτατη Ολλανδέζα, γραφική και τσαχπίνα, ερωτιάρα και φιλόξενη, λίγο αμαρτωλή, μα πάνω απ όλα όμορφη πρωτεύουσα, το Άμστερνταμ!




Ο βασικός λόγος για τον οποίο έφτασα ως εκεί, ήταν το παγκόσμιο συνέδριο που κάθε χρόνο διοργανώνεται στην πόλη, και έχει ως αντικείμενο τα ηλεκτρονικά συστήματα επικοινωνίας στις εναέριες μεταφορές. Δεν αντιλέγω ότι ήταν ένα πολύ σημαντικό γεγονός, το οποίο διοργανώνεται μία φορά το χρόνο και στο οποίο λαμβάνουν μέρος όλες οι γνωστές εταιρίες του κλάδου, από τις Boeing και Airbus, έως την Thales και την Lockheed Martin. Αλλά από την άλλη, θυμάμαι στο σχολείο, στο μάθημα της Ιστορίας, πριν η δασκάλα μας μιλήσει για κάποια σύρραξη, τόνιζε πόσο μεγάλη είναι η διαφορά μεταξύ της αιτίας και της αφορμής του κάθε πολέμου. Έτσι κι εδώ, μάλλον το συνέδριο αυτό ήταν μια καλοστημένη δικαιολογία για να προσθέσω ακόμα ένα συναρπαστικό ταξίδι κάτω απ τη ζώνη μου, το οποίο ήρθε η ώρα να μοιραστώ μαζί σας. So guys, fasten your seatbelts!



Όλα ξεκίνησαν ένα συννεφιασμένο πρωινό στον «El Venizelo», το εθνικό μας ορμητήριο προς τον έξω κόσμο, μια περίοδο που αναρίθμητοι κόκκοι αφρικάνικης άμμου είχαν κατακλύσει τον αθηναϊκό ουρανό, και δεν άφηναν τους πιο ρομαντικούς από μας να αντικρύσουμε το απέραντο γαλάζιο. Ένα γαλάζιο, το οποίο αμέσως ξεδιπλώθηκε μπροστά μου, μόλις το αεροπλάνο νίκησε τη βαρύτητα και ξεκίνησε την ανηφόρα για τα 35000 πόδια. Παρεμπιπτόντως, ο νεοσσός της Olympic Air δεν συγκρινόταν με το γέρικο 737 της Ολυμπιακής με το οποίο πήγα στο Λονδίνο(βλ. “London in detail”), μιας και έφτασε τα σύννεφα χωρίς καν να διαμαρτυρηθεί κάποιος κινητήρας, ή να ιδρώσουν τα φτερά του. 
Μάλιστα, μιας και η πτήση ήταν ένα Δευτεριάτικο πρωινό, τα περισσότερα καθίσματα ήταν άδεια και ένιωθα σαν να πετάω πρώτη θέση, βυθισμένος στο αφράτο δερμάτινο κάθισμα και μυρίζοντας ακόμα την εθιστική «καινουργίλα» της καμπίνας και των υλικών. Ακόμη, ήταν η πρώτη φορά που παρατήρησα άλλα αεροσκάφη να διέρχονται στον ουρανό, δίπλα στο δικό μας, κυρίως σε αντίθετες τροχιές. Ήταν πραγματικά εντυπωσιακό να ξέρεις ότι σε αυτά τα μικρά μεταλλικά καρκάδια βρίσκονται μέσα άνθρωποι και κινούνται με τόσο ιλιγγιώδεις  ταχύτητες, ενώ παράλληλα κάθονται αναπαυτικά στα καθίσματά τους, χωρίς να το καταλαβαίνουν… Μ’ αυτά και μ’ αυτά στο μυαλό, πέρασε γρήγορα η ώρα και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε, βουτώντας μέσα στα σύννεφα. Τα σύννεφα ήταν μάλιστα τόσο πολλά και πυκνά, που δεν κατάφερα να κλέψω έστω μερικές ματιές του τοπίου από ψηλά, πριν προλάβει η –κατά τ’ άλλα - ανακουφιστική επαφή των τροχών με το έδαφος να μου θυμίσει ότι είμαστε ξανά στη Γη.

Amsterdam Schiphol
Το αεροδρόμιο του Άμστερνταμ, το Schiphol, απέχει περίπου 9 χιλιόμετρα από την πόλη, κι έτσι ο ιδανικός τρόπος για να φτάσει κανείς εκεί είναι το τρένο. Μάλιστα, στο Schiphol σταματούν και τα διεθνή ευρωπαϊκά τρένα (όπως τα Thalys) τα οποία συνδέουν μεγάλες ευρωπαϊκές  πόλεις μεταξύ τους  [Παρίσι-Βρυξέλλες-Ρότερνταμ-Άμστερνταμ), κάνοντας παιχνιδάκι τη μετακίνηση από τη μία στην άλλη (βλ. και interRail). Το όνομα του αεροδρομίου έχει προκύψει από τη μεγάλη λίμνη που βρισκόταν στη θέση του πριν το 1850, στην οποία συχνά ξεσπούσαν καταιγίδες που βύθιζαν τα πλοία σε εκείνο το σημείο. (Schiphol=ship grave). Kαι κάπως έτσι λοιπόν, βρίσκω τον εαυτό μου να κάθεται αναπαυτικά σε ένα από τα καθίσματα του διώροφου τρένου, πηγαίνοντας στον τελικό προορισμό, Amsterdam Centraal Station!

Amsterdam Centraal Station
Έτσι ονομάζεται ο κεντρικός σταθμός, που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, όπου σταματούν όλα τα τρένα. Είναι ένα πολύ επιβλητικό κτήριο, που στέκει εκεί από το 1889 και αποτελεί την «κεφαλή» της πόλης. Αυτό δεν είναι τυχαίο, αφού μελετήθηκε και χτίστηκε ακριβώς για να αποτελέσει το βόρειο σύνορό της, να την αποκόψει από το λιμάνι και τη θάλασσα που βρίσκονται ακριβώς πίσω του, κι έτσι να κάνει το Άμστερνταμ μια «εσωτερική πόλη» [inland city], κι όχι παραθαλάσσια. Από αυτό το σταθμό ξεκινούν 4 γραμμές του μετρό, ενώ επίσης εκεί κάνουν τέρμα 11 (από τις 16) γραμμές του τραμ.
κανάλι-πεζοδρόμιο-ποδηλατόδρομος-δρόμος-τραμ
Το βασικό μέσο μετακίνησης στην πόλη είναι το τραμ, μιας και καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος της. Εγώ έμεινα 5 μέρες, και μπορώ να πω ότι τη γύρισα αρκετά, και παρ’ όλα αυτά ομολογώ ότι  δεν ήξερα μέχρι που έφυγα ότι η πόλη έχει και μετρό (!). Τα τραμ πηγαίνουν παντού και σε σύντομο χρόνο, δίνοντάς σου επιπλέον τη δυνατότητα να χαζέψεις την πόλη, οπότε ποιος ο λόγος να χωθείς στον υπόγειο; Επίσης, εντύπωση μου έκανε η ύπαρξη «γκισέ» με ελεγκτή, σε κάθε συρμό. Όποια ώρα και να έμπαινες, δεν έπρεπε να ανησυχείς που δεν έχεις «ψιλά» για το μηχάνημα, ή που δεν προνόησες να βγάλεις εισιτήριο και για την επιστροφή, γιατί πολύ απλά το προμηθεύεσαι εντός, από τον αρμόδιο υπάλληλο! Αυτό μπορεί σε μερικούς να θυμίσει λίγο τα λεωφορεία στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου στην είσοδο μπορείς να αγοράσεις εισιτήριο από τον οδηγό, προκαλώντας όμως μεγάλη καθυστέρηση στους συνταξιδιώτες σου που περιμένουν να βρεις το τελευταίο σεντς που μένει για να συμπληρωθεί το ποσόν και να ξεκινήσει το λεωφορείο. Στα τραμ, υπάρχουν μόνο δύο είσοδοι από τις οποίες επιτρέπεται να εισέλθουν επιβάτες, αυτή που είναι μπροστά στον οδηγό και στον υπάλληλο για τα εισιτήρια. Επίσης, είναι σαφώς προτιμότερο να προμηθευτεί κανείς από πριν τα εισιτήρια που θα χρειαστεί, μιας και μέσα στο τραμ κοστίζουν κάτι παραπάνω. Εκτός από τα απλά εισιτήρια (disposable chipcard ή “chipkaart”) υπάρχουν και δεσμίδες εισιτηρίων, που κοστίζουν λιγότερο (οι λεγόμενες “stripenkaart”).  Περισσότερα για τα εισιτήρια μπορεί κανείς να βρει στο σχετικό σύνδεσμο εδώ.

Μετά λοιπόν από τις απαραίτητες φωτογραφίες του κτηρίου του σταθμού, και τις πολύτιμες (σχετικά με τα εισιτήρια για τις μετακινήσεις) πληροφορίες που πήρα από το “Officieel Bureau Tourisme”, ένα πολύ γραφικό σπιτάκι που παρέχει πληροφορίες κάθε είδους σε επισκέπτες, πήρα το τραμ για το ξενοδοχείο. Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς καθώς κάνει την πρώτη του διαδρομή, είναι τα πάμπολλα κανάλια που περιστοιχίζουν το δρόμο από όλες τις μεριές, με τις μαούνες που είναι αραχτές κατά μήκος των όχθεων και αποτελούν τα σπίτια πολλών Ολλανδών, και τα χιλιάδες ποδήλατα που κινούνται σε όλες τις κατευθύνσεις, αθόρυβα και αέρινα, συμβάλλοντας τα μέγιστα στην καθαρή ατμόσφαιρα της πόλης. Τα κανάλια είναι σχηματισμένα με απόλυτη συμμετρία γύρω από τον κεντρικό σταθμό, σαν δαχτυλίδια, ενώ στα νερά τους κολυμπάνε από μικρές πάπιες μέχρι τουριστικά καραβάκια, που είναι σαν κάτι να έχουν κλέψει στη μορφή από τα παριζιάνικα bateaux mouche. Απ την άλλη, τα νερά των καναλιών είναι πολύ πιο καθαρά και διαυγή από εκείνα του Τάμεση, που ούτως ή άλλως τείνουν περισσότερο προς το χαρακτηρισμό «λάσπη». Τα κανάλια του Άμστερνταμ εκτείνονται σε συνολικό μήκος που ξεπερνάει τα 100 χιλιόμετρα ενώ χωρίζουν την πόλη σε 90 και πλέον νησιά. Μάλιστα, μια περιοχή της πόλης έχει ονομαστεί “De Pijp” (The Pipe), αφού τα κανάλια που τη διαρρέουν θυμίζουν πολύ δίκτυο σωληνώσεων. Επίσης, δύο φορές το χρόνο, κάθε χειμώνα, οι αρχές της πόλης απαγορεύουν την κυκλοφορία των σκαφών σε κεντρικά κανάλια, έτσι ώστε αυτά να παγώσουν και να μετατραπούν σε μια τεράστια πίστα για πατινάζ. Όπως και να ‘χει, τα πάμπολλα κανάλια δίνουν άλλη πνοή σε αυτή την πόλη, κάνοντάς την μοναδικά γραφική. 

Οδός...Άμστελ!
Μετά από τα διαδικαστικά του «check in»  στο ξενοδοχείο,  που βρίσκεται στην οδό… Άμστελ (καλό , ε;;) και την απαραίτητη αλλαγή ρούχων (ήταν Μάρτιος μήνας και παρ’ όλα αυτά το κρύο ήταν ακόμα τσουχτερό) βγαίνω για την πρώτη βόλτα στην πόλη. Τρία βήματα χρειάστηκαν για να διασχίσω το δρόμο, και να φτάσω στο πεζοδρόμιο, ακριβώς δίπλα στην όχθη του ποταμού Άμστελ, και καθώς περπατάω κατά μήκος του, χαζεύοντας μια κυρία που ποτίζει τις γλάστρες που κοσμούν την πλώρη της μαούνας-σπιτιού της, ακούω ένα φευγαλέο ήχο, «ντριν ντριν». 
To Munttoren
Μέχρι να καταλάβω τι είναι, περνάει σα σκιά από δίπλα μου ένας -σχεδόν ιπτάμενος- Ολλανδός, με το ποδήλατο, και παράλληλα  γυρίζει και με κοιτάζει απειλητικά, σαν να μου λέει «την επόμενη φορά θα σε πατήσω». Τελικά δεν ήταν πεζοδρόμιο, αλλά ποδηλατόδρομος ταχείας κυκλοφορίας (όχι δεν υπάρχουν και τέτοιοι, πλάκα κάνω!) στον οποίο περνούσαν συνεχώς ποδήλατα, το ένα πίσω απ ό το άλλο. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, παιδιά που έφυγαν από το σχολείο, φοιτητές με το laptop στην πλάτη που γυρίζουν σπίτι, νέες κοπέλες που κάνουν πετάλι φορώντας δωδεκάποντο τακούνι και super mini, συνταξιούχοι που βγήκαν για την απογευματινή τους βόλτα, όλοι ανεξαιρέτως χρησιμοποιούν το ποδήλατο χωρίς κανένα μικροαστικό κόμπλεξ. Βέβαια, σε αυτό βοηθάει και η μορφολογία του εδάφους της πόλης, που είναι εντελώς τηγάνι, ώστε η αναζήτηση έστω μιας μικρής ανηφορικής ράμπας αποτελεί γρίφο για έμπειρους λύτες. Από την άλλη πλευρά του δρόμου υπάρχουν σπίτια, τα κλασσικά στενά ολλανδέζικα σπιτάκια. Σε ύψος δεν ξεπερνούν τους 4 (χαμηλοτάβανους) ορόφους, ενώ πάντα στην κορυφή υπάρχει μια σοφίτα και μια προεξοχή για γάντζο, από τον οποίο σε περίπτωση μετακόμισης ανεβάζουν όλα τα έπιπλα, μιας και δε χωράνε να ανέβουν από την εσωτερική σκάλα. 
Δείτε πώς γέρνουν αυτά τα σπιτια!
Επίσης,  ακόμα ένα χαρακτηριστικό των σπιτιών αυτών είναι ότι όλα ανεξαιρέτως γέρνουν προς κάποια κατεύθυνση. Τόσα χρόνια θεμελιωμένα πάνω στο νερό, έχουν αποσαθρωθεί εντελώς κι έτσι έχουν γείρει, το καθένα προς τη δική του πλευρά, κατά τρόπο που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν είναι μαλωμένα. Καθώς λοιπόν προχωρώ, περπατώντας δειλά-δειλά στην άκρη του ποδηλατοδρόμου, μην τυχόν και με παρασύρει κανένας βιαστικός  eco-friendly, βλέπω στο βάθος ένα αλλόκοτο πύργο,  που μοιάζει λίγο με καμπαναριό και λίγο με φάρο. Είμαι στην πλατεία “Muntplein”, και έχω μπροστά μου τον περίφημο πύργο “Munttoren” (“Mint Tower”).  Βρίσκεται ακριβώς στη συμβολή του ποταμού Άμστελ με το κανάλι Singel, και σε αλλοτινούς καιρούς αποτελούσε τον ένα εκ των δύο πύργων που ήταν χτισμένοι εκεί, για να κάνουν παρέα στην μία από τις λίγες πύλες της μεσαιωνικής πόλης. Αργότερα, η πύλη και ο ένας πύργος καταστράφηκαν από μια πυρκαγιά, ενώ ό,τι απέμεινε από το δεύτερο πύργο ήταν αρκετό για να ξαναχτιστεί, και να αποτελέσει αυτό που είναι έως σήμερα,  ένα ιστορικό ρολόι. Το όνομά του (“Mint tower”), οφείλεται στο ότι για ένα φεγγάρι εκεί κόβονταν νομίσματα, μιας και  Γάλλοι-Βρετανοί ήταν σε σύρραξη με τους Ολλανδούς και έτσι ήταν αδύνατη η μετακίνηση χρυσού και ασημιού στα νομισματοκοπεία εκτός της πόλης. Τέλος, να σημειώσουμε ότι το ρολόι σήμερα έχει 38 καμπάνες, οι οποίες σηματοδοτούν κάθε τέταρτο της ώρας, ενώ  κάθε Σάββατο, μεταξύ 2 με 3 η ώρα το μεσημέρι, ο υπεύθυνος του ρολογιού παραθέτει μίνι-κοντσέρτο καμπανοκρουσίας (ακούστε ένα από αυτά εδώ).

Nationaal Monument & de Bijenkorf @ Dam Square
Ακριβώς δίπλα στο σημείο αυτό, ξεκινά ο πλέον εμπορικότερος δρόμος του Άμστερνταμ, η οδός “Kalverstraat” που μας θυμίζει αρκετά την Ερμού, αλλά σε πιο στενή, επίπεδη και «στριφτή» εκδοχή. Είναι ο πιο ακριβός (πεζο-ποδηλατο-)δρόμος της πόλης, με τα περισσότερα καταστήματα και την μεγαλύτερη εμπορική κίνηση, έχει δε πάρει το όνομά του από το παζάρι βοδιών (cattle) που γινόταν εδώ πριν μερικούς αιώνες. Παράλληλα, πίσω από το Munttoren, μέσα στο κανάλι Singel έχει στηθεί η πρώτη και μοναδική παγκοσμίως πλωτή αγορά λουλουδιών, η περίφημη “Bloemenmarkt”. Εδώ πωλούνται από σπόροι και φυντάνια κάθε είδους μέχρι υπέροχες πολύχρωμες τουλίπες, σε ανθοδέσμες ή σε πακέτο για το σπίτι. Είναι σαν ένα υπαίθριο ανθοπωλείο, και παρά το ότι θυμίζει κάτι από προχειροστημένη εμποροπανήγυρη δεν παύει να είναι μια καλά εδραιωμένη καθημερινή στάση, για χάζι στις ναζιάρες δροσερές τουλίπες.  Ανεβαίνοντας την Kalverstraat, αυτό που μου έκανε την περισσότερη εντύπωση είναι το πόσο εύκολα βρίσκει κανείς parking στον πιο κεντρικό τους δρόμο: απλά αποθέτουν το δίτροχο φιλαράκι τους στον τοίχο δίπλα στην πόρτα του κάθε μαγαζιού (χωρίς λουκέτα), μπαίνουν, ψωνίζουν και με την ίδια ευκολία φεύγουν. Ο δρόμος αυτός καταλήγει στην κεντρική πλατεία της πόλης, την Dam square, που πήρε το όνομά της από το φράγμα (=dam στα ολλανδικά) που χτίστηκε εκεί το 1275 μ.Χ., για να περιορίσει τον ποταμό Amstel και να δημιουργηθεί ο χώρος για την ανοικοδόμηση του Αμστελλόδαμου. Η πλατεία Dam έχει πάντα κάποιο υπαίθριο show να επιδείξει, ενώ γύρω της απλώνονται διάφορα σημαντικά κτήρια, όπως το βασιλικό ανάκτορο  (Koninklijk Paleis), η «νέα εκκλησία» (Nieuwe  Kerk), το εθνικό μνημείο (Nationaal Monument) και το μουσείο της Μαντάμ Τισό.

Πολλά είναι αυτά που μπορούμε να αναφέρουμε για το κάθε ένα από αυτά, ωστόσο εδώ θα αρκεστούμε στα πολύ γενικά, δηλαδή ότι η εκκλησία αυτή ονομάστηκε «νέα» επειδή χτίστηκε για να αντικαταστήσει την παλαιά (…τόσο αναμενόμενο!), μιας και αυξανομένου του πληθυσμού της πόλης, χρειαζόταν ένα νέο μεγαλύτερο κτήριο, ενώ σήμερα χρησιμοποιείται μόνο ως χώρος εκθέσεων και τελετών, ενώ παράλληλα αποτελεί μαυσωλείο για επιφανείς Ολλανδούς. Το δε εθνικό μνημείο χτίστηκε για να αποτελέσει φόρο τιμής στους πεσόντες στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ το μουσείο της Μαντάμ Τισό δε νομίζω ότι θέλει ιδιαίτερες συστάσεις. Ακριβώς απέναντι από το εθνικό μνημείο είναι ένα μεγάλο εμπορικό κατάστημα, το “De Bijenkorf”, που θυμίζει το δικό μας shop in a shop, Attica. Τέλος, μετά από ακόμα λίγο περπάτημα πλάι στο κανάλι Damrak φτάνουμε στο κεντρικό σημείο της πόλης, το σταθμό. Έτσι ολοκληρώνεται μια πρώτη γνωριμία με την πόλη, ενώ ο ήλιος έχει πλέον αρχίσει να μας αποχαιρετά, δίνοντας τη θέση του στο παγωμένο σκοτάδι της νύχτας.



Στην περιοχή γύρω από το σταθμό, και πριν πάρω το τραμ για τη συνέχεια, έγινε και η πρώτη γνωριμία μου με τις περίφημες “Vlaamse frites”, τις τηγανιτές πατάτες αλα Άμστερνταμ! Δεν πρόκειται για κάποια ιδιαίτερη σπεσιαλιτέ, ούτε καν για κάτι περισσότερο από ένα απλό σνακ. Το μυστικό έγκειται στο τηγάνισμα, και στη σως που θα επιλέξει ο καθένας. Ουσιαστικά είναι ένα χάρτινο χωνί γεμάτο καλοτηγανισμένες, καυτές, παχουλές πατάτες, καλυμμένες από μαγιονέζα (στη default περίπτωση), που δεδομένου του τσουχτερού κρύου, φαντάζουν σαν το απόλυτο διεγερτικό του ποδαριού. Μπορείς να επιλέξεις ανάμεσα σε διάφορα μεγέθη, με τις τιμές να προσαυξάνονται κατάλληλα ανάλογα με τις επιπλέον επιλογές που προτιμάς, και είναι τόσο διαδεδομένες που σχεδόν σε κάθε μέρος και κάθε ώρα υπάρχουν μαγαζάκια να στις προσφέρουν. Περισσότερα γι’ αυτές, διαβάστε στο σύνδεσμο εδώ.

Επόμενη στάση, Leidseplein (πλατεία Leidse). Πρόκειται για μια από τις πιο γνωστές πλατείες της πόλης, η οποία φημίζεται κυρίως για τη νυχτερινή της ζωή. Διαθέτει πληθώρα από μαγαζιά, καφετέριες, μπαρ, εστιατόρια, θέατρα, νυχτερινά κέντρα και κινηματογράφους. Εδώ χτυπά ο σφυγμός της πόλης το βράδυ, ενώ από τα μέσα του Νοέμβρη και ως τα Χριστούγεννα στήνεται μια υπαίθρια γιορτή, με ένα παγοδρόμιο να γεμίζει νέους και τους πλανόδιους μικροπωλητές  να πωλούν τυπικά Ολλανδικά γλυκίσματα όπως τα Poffertjes  (κάτι σαν μικρές κρέπες). Κοντά στην πλατεία, βρίσκεται και το μεγαλύτερο δημοτικό πάρκο της πόλης, το Vondelpark, το οποίο διασχίζουν πολλοί Ολλανδοί καθημερινά κόβοντας δρόμο με τα ποδήλατά τους.
Leidseplein
Σε ό,τι αφορά το θέμα του φαγητού, μιας που ο ταξιδιώτης έχει πάντα μεγάλη όρεξη, το βασικό είδος εστιατορίων στο Άμστερνταμ είναι τα Αργεντίνικα. Είναι τόσο διαδεδομένα, που τα συναντάς παντού, το ένα μετά το άλλο, να σερβίρουν το περίφημο «Ασάδο» και τις υπόλοιπες λιχουδιές. Επίσης, η ινδονησιακή κουζίνα (ω, ναι!) είναι εξίσου διαδεδομένη, όσο τα παιχνίδια μέσα στα Jumbo bebe. Ακόμη, υπάρχει ένα μεγάλο δίκτυο από καφετέριες που σερβίρουν καφέ στο πόδι για τους πολυάσχολους, και παράλληλα τους δίνει τη δυνατότητα να τσεκάρουν τα πρωινά email τους αφού κάθε απόδειξη συνοδεύεται από κωδικό για ασύρματο internet.
Όσο για τις βραδινές ώρες, οι επιλογές είναι πολλές αλλά λόγω του κρύου και της δυσκολίας με τις συγκοινωνίες (τα τελευταία δρομολόγια των tram είναι λίγο πριν τα μεσάνυχτα), περιορίστηκα στην περιοχή κοντά στο ξενοδοχείο. Εκεί βρίσκεται η περίφημη πλατεία Ρεμπράντ (Rembrandtplein), η οποία προσπαθεί –ανεπιτυχώς- να μιμηθεί την “Times Square” της Ν. Υόρκης [υπάρχει ακόμα και restaurant με όνομα New York Pizza!], έχοντας υιοθετήσει πολλές φωτεινές ενδείξεις και αστραφτερές πινακίδες, που κάνουν τη νύχτα μέρα. Γύρω από την πλατεία υπάρχουν πολλά dance clubs, στα οποία συνήθως συνωστίζονται τουρίστες (οι Ολλανδοί προτιμούν τα clubs της Leidseplein) και ξεσαλώνουν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Φυσικά υπάρχουν και πιο ήσυχα μπαράκια, αλλά και παραδοσιακότερες pub, σαν την “The Old Bell”, την οποία και τίμησα πίνοντας ένα μπυρόνι. Στα μικρότερα πάντως μπαρ, το μόνο είδος αλκοόλ που υπάρχει να καταναλώσεις και υπάγεται στην κατηγορία «μπύρα», είναι η Grolsch, μια Ολλανδική ετικέτα που εκτοπίζει όλες τις υπόλοιπες. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι οι baristas δεν καταλαβαίνουν όταν τους λες πως θα προτιμούσες μια Heineken ή έστω κάποια άλλη, ώστε στο τέλος καταλήγεις πάντα με μια Grolsch ανά χείρας. Τριγύρω από την πλατεία υπάρχει ακόμη το κλασσικό ice bar, που συναντάμε σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις, ωστόσο η φευγαλέα σκέψη που έκανα να το επισκεφθώ εγκαταλείφθηκε ήδη από το πρώτο βράδυ, όταν και πρωτο-ένιωσα τους -8 degrees C (που καθιστούν όλη την πόλη ένα ice bar από μόνη της) να με κάνουν να μη νιώθω τα πόδια μου. Είχε πλάκα όμως να περνάς απ’ έξω από το μαγαζί και να βλέπεις από το μόνιτορ της βιτρίνας τα 10 άτομα που είχαν πληρώσει αδρά για να τουρτουρίσουν στους -25, και να νιώθεις κάπως πιο ζεστά.
Τέλος, τα πρωινά στην πλατεία του Ρεμπραντ ήταν όλα ειδυλλιακά, με τον ήλιο να λούζει τα γύρω κτήρια και τα καφέ της περιοχής να ανοίγουν το ένα μετά το άλλο για να υποδεχθούν τους μόνιμους θαμώνες τους. Το κρύο είχε αρχίσει να υποχωρεί και τα ποδήλατα να πληθαίνουν διαρκώς, όσο η ώρα για το εναρκτήριο λάκτισμα της ημέρας πλησίαζε. Η μόνη παραφωνία σε αυτή την εικόνα ήταν η μέθοδος σερβιρίσματος της κρέπας που παράγγελνα κάθε πρωί στο ίδιο καφέ: ένα μεγάλο πιάτο και η ζύμη ανοιχτή μέσα σε αυτό, με τα υλικά (ζαμπόν και τυρί) να είναι ακουμπισμένα επάνω της-χωρίς καν να έχουν διπλωθεί με ένα στοιχειώδες τρόπο για να σχηματίσουν ένα ενιαίο σύνολο.

Ένα άλλο πολύ σημαντικό κομμάτι της πόλης, αφορά στο πιο διάσημο αξιοθέατο (και όχι μόνο) αυτής, την περιοχή με τα κόκκινα φανάρια (Red Light District). Η περιοχή αυτή ονομάζεται και “DeWallen”, βρίσκεται δε στο παλιό ιστορικό κομμάτι της πόλης, ακριβώς ανατολικά από την κεντρική πλατεία “Dam”. Περιλαμβάνει αρκετά στενά δρομάκια, στα οποία είναι συνωστισμένες κοπέλες κάθε γούστου και προτίμησης, που στέκονται πίσω από τις βιτρίνες τους, προσπαθώντας να θέλξουν τον υποψήφιο πελάτη. Η περιοχή αυτή χωρίζεται σε νοητές επιμέρους υπο-περιοχές, κάθε μία από τις οποίες περιλαμβάνει διαφορετικές κατηγορίες προσφερόμενων ειδών: Ασιάτισσες, Αφρικανές, Ευρωπαίες, υπέρβαρες, λεπτές, ψηλές, κοντές, ακόμα και αμφιλεγόμενες (trans), οι οποίες ωστόσο στέκονται πίσω από βιτρίνες με μπλε φωτάκι και όχι κόκκινο, όπως οι υπόλοιπες. Το θέαμα είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό το βράδυ, μιας που οι βιτρίνες στολίζονται επιπλέον με φώτα neon. Περπατώντας κανείς στην περιοχή αυτή, βλέπει πολλές κατηγορίες ανθρώπων, από μυημένους πελάτες και τουρίστες που κάνουν shopping therapy μέχρι ντροπαλούς έφηβους, ζευγάρια που τάχα αηδιάζουν από το θέαμα και group γιαπωνέζων (κάθε φύλου) που ακολουθούν κατά πόδας τον ξεναγό τους για να μη χάσουν καμιά σημαντική πληροφορία.
Από την άλλη, τα κορίτσια είτε στέκονται μπροστά στο τζάμι όλο νάζι, προκαλώντας τους περαστικούς, είτε κάθονται απολαμβάνοντας κινέζικο, ιταλικό ή McDonalds, για να αναπληρώσουν δυνάμεις. Αξιοσημείωτο είναι ότι σε ένα στενό με βιτρίνες, υπήρχε και ένα hostel χριστιανικής αίρεσης, που «έβλεπε» καρφί στις βιτρίνες. Και φυσικά η εύλογη απορία μου είναι, πώς στην ευχή να μπορέσει να βυθιστεί στην αγιοσύνη ο κάθε νέος με τέτοια θέα;; Στο κέντρο της περιοχής των κόκκινων φαναριών υπάρχει μια πλατεία στην οποία δεσπόζει επιβλητικά η παλιά εκκλησία της πόλης (Oude Kerk)  ενώ τριγύρω επίσης μπορεί κανείς να βρει πολλά sex shops, μαγαζιά για σουβενίρ και τα πανταχού παρόντα coffee shops. Τα πιο γνωστά coffee shops είναι τα “The Bulldog”, τα οποία βρίσκονται σχεδόν παντού, και περιλαμβάνουν αρκετά ιδιαίτερα εδέσματα όπως Space Pie, Chocolope και N.Y.C. Diesel. Α, και κάτι τελευταίο, αν σκοπεύετε να πάτε καμιά βόλτα στην περιοχή, αφήστε τη φωτογραφική στο ξενοδοχείο, μιας και η λήψη εικόνων απαγορεύεται δια ροπάλου.

Αρκετά με την κραιπάλη, ώρα για κάτι πιο ποιοτικό: Το Άμστερνταμ έχει μερικά από τα πιο διάσημα έργα τέχνης στα μουσεία του, τα οποία σίγουρα αξίζουν μια επίσκεψη. Τα πιο σημαντικά μουσεία βρίσκονται στην πλατεία Museumplein, το Rijksmuseum που περιέχει έργα του Rembrandt van Rijn, όπως και το Van Gogh Museum, με τα έργα του διασημότερου Ολλανδού καλλιτέχνη, Vincent Van Gogh. Για να φτάσω εκεί, από την Rembrandtplein πήρα το τραμ, το οποίο μάλιστα πέρασε μπροστά από την περίφημη ολλανδική ζυθοποιία “Heineken”, που διατηρεί ακόμα το πρώτο της εργοστάσιο στην πόλη του Άμστερνταμ ως μουσείο, με την ονομασία “Heineken Experience”.

Το μουσείο του Van Gogh περιέχει μερικά από τα πιο διάσημα έργα του, μεταξύ των οποίων «οι πατατοφάγοι», «το υπνοδωμάτιο στην Άρλ» και «το βάζο με τα ηλιοτρόπια», ενώ επίσης στεγάζει μια συλλογή από πίνακες άλλων καλλιτεχνών, που είτε επηρέασαν είτε επηρεάστηκαν από αυτόν. Το μουσείο Rijksmuseum, σύμφωνα με πολλούς είναι ίσως το καλύτερο σε όλη την πόλη. Περιέχει έργα εμπνευσμένα από την ιστορία της πόλης, από τον πόλεμο με τους Ισπανούς μέχρι και κάποιες κινέζικες επιρροές.  Αν και τελικά δεν το επισκέφτηκα, γιατί κάθε άλλο παρά “museum guy” είμαι, (έκανα φασαρία μόνο και μόνο για να με αφήσουν να πάω κατευθείαν στο πωλητήριο, παρακάμπτοντας την έκθεση, για να πάρω κάποιες αφίσες, και τους ξίνισε), όπως ένας άλλος blogger έχει γράψει, «Ακόμα κι αν δε σας αρέσουν τα μουσεία, αυτό εδώ αξίζει μια επίσκεψη. Αν πάλι δε σας αρέσουν καθόλου μα καθόλου τα μουσεία, δηλαδή κοινώς τα σιχαίνεστε, πηγαίνετε σε ένα coffeeshop πρώτα, αλλά μετά περάστε από το μουσείο! (being in mood)». Εκτός από αυτά τα δύο μουσεία, στην πόλη μπορεί κανείς να βρει και το σπίτι της Άννας Φρανκ, το οποίο είναι επισκέψιμο, για όσους φυσικά διαθέτουν αρκετή υπομονή για να περιμένουν κάποιες ώωωρες στην ουρά (not me!).

hash cheese
Τέλος, λίγο πριν αρχίσω να μαζεύω τα πράγματά μου από το δωμάτιο του ξενοδοχείου και πάρω ξανά το διώροφο τρένο για το Schiphol, είναι δύο-τρία spots της πόλης που αν και μηδενικής τουριστικής αξίας, τα θυμάμαι καλύτερα απ όλα τα άλλα.  Πρώτα απ’ όλα, θυμάμαι το χαρακτηριστικό “Pink Point”, ένα στοιχειώδες κιόσκι πληροφοριών για gay&lesbian issues, από Gay Pride events έως “free gay maps”, “free gay magazines”, “flyers for gay parties” και άλλα, που περιλαμβάνονται όλα μέσα στην “free tourist gay bag”. Αν βρεθείτε λοιπόν κοντά στην WesterKerk, περάστε μια βόλτα να χαζέψετε το κιόσκι αυτό, αξίζει! Δεύτερο εκκεντρικό spot, ένα μαγαζί απέναντι από την “Bloemenmarkt”, το οποίο εμπορεύεται αποκλειστικά χριστουγεννιάτικα είδη.

Το μόνο που θα δει κανείς είναι Άγιοι Βασίληδες, χριστουγεννιάτικα δέντρα, και γιορτινές γιρλάντες, που συνοδεύονται μετά των κατάλληλων μελωδιών “Ήρθαν τα Χριστούγεννα, κι η Πρωτοχρονιά, hey!”, ακόμα κι αν μόλις πέρασαν (ήταν Μάρτιος μήνας). Στην πιο περίοπτη θέση φυσικά υπήρχε η μία και μοναδική πινακίδα countdown, που έλεγε σε πόσες μέρες «έρχονται επιτέλους τα Χριστούγεννα», τυπικός μαυροπίνακας με κιμωλία, για να σβήνει εύκολα και να ανανεώνεται κάθε πρωί. Το όνομα του μαγαζιού είναι “Christmas Palace” , και αν τυχόν περάσετε από κει και το βρείτε κλειστό, θα το αναγνωρίσετε από το μεγάλο graffiti που έχει στα ρολά του, έναν Άγιο Βασίλη που σας κλείνει πονηρά το μάτι. Nice story! (αν έχετε όρεξη να ακούσετε χριστουγεννιάτικη μουσική, τσεκάρετε το website του μαγαζιού).

Το καλύτερο το άφησα για το τέλος, μιας και μετά από τις πολλές βόλτες σίγουρα θα έχετε κουραστεί, και τότε είναι καιρός για ένα ζεστό ρόφημα και ίσως κάποιο χειροποίητο γλυκό, σε ένα cosy καφέ, κρυμμένο καλά ανάμεσα στα στενά της πόλης με φάτσα σε κανάλι.  Πρόκειται για το Puccini, στην οδό Staalstraat, στο οποίο μαζεύονται άνθρωποι όλων των ηλικιών για ένα απογευματινό διάλλειμα, μπροστά στη τζαμαρία με θέα στο δημαρχείο της πόλης. Παράλληλα, λειτουργεί ακριβώς δίπλα και ως take-away shop, για γλυκίσματα κάθε είδους. Δε θα αποκαλύψω περισσότερα για το συγκεκριμένο, απλά όταν πάτε πιείτε κάτι και για μένα ;)

Ένα από τα μεγαλύτερα πολυώροφα parking ποδηλάτων
Υπάρχουν πολλά άλλα πράγματα που θα μπορούσα να σας πω για αυτή την υπέροχη πόλη, όπως για τις υπαίθριες αγορές που διοργανώνονται σε διάφορες περιοχές τις καθημερινές και προσφέρουν κάθε λογής προϊόντα σε χαμηλές τιμές, ή για τα γραφικά μαγαζάκια που πωλούν στρογγυλά πολύχρωμα τυριά και… “space” τυριά, για το ζευγάρι από γιγάντια κόκκινα τσόκαρα που δοκίμασα σε ένα μαγαζί τουριστικών ειδών, ή για τα πολυώροφα parking χιλιάδων ποδηλάτων που βρίσκονται σε κεντρικά σημεία της πόλης. Ωστόσο θα κλείσω εδώ αυτό το ταξίδι, αφήνοντας ένα σωρό άλλα μυστικά κρυφά, να τα ανακαλύψει καθένας μόνος του όταν βρεθεί στα ωραία αυτά μέρη. Ένα ακόμα ταξίδι έφτασε στο τέλος του, με τη μνήμη της φωτογραφικής γεμάτη εικόνες, και τη δική μου ξεχασμένη σε κάποιο γεφυράκι του Άμστερνταμ, να χαζεύει τα όμορφα ποδήλατα και να ερωτεύεται…



Credits για αρκετές από τις όμορφες φωτογραφίες στον kanenas.net. Δείτε ολόκληρη τη συλλογή φωτογραφιών πατώντας εδώ, και ένα επιπλέον βίντεο εδώ

1 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ΕΕΕ ναι, αμαρτωλη βεβαια, πετυχημενο αυτο κ αλητεια σαφως!
Οικιες εικονες μιας κ εχω παει, μου ξυπνησες ωραιες αναμνησεις! Οι πατατουλες δε ιστορια ολοκληρη.. Λοιπον κ εγω ανοιξη ειχα παει κ το κρυο, η υγρασια ηταν απαλευτη!!
Ωραια πολη,ποδηλατα τρελα κ παλαβα, καμικαζι!
Αυτες οι μπυρες οι Grolsch που σου πλασαρανε συνεχως πρεπει να μου ξεφυγαν, δεν πειραζει την επομενη φορα!

Κ.

Copyright © 2009 - Τρελαμένη Πυξίδα - is proudly powered by Blogger
Smashing Magazine - Design Disease - Blog and Web - Dilectio Blogger Template