Hey Scots!

Μετά από ένα εύλογο χρόνο απουσίας, λόγω σχολής και διάφορα τρεχάματα, συνεχίζω το δεύτερο μέρος του ταξιδιού μας με τον Μιχάλη στο Λονδίνο(πρώτο μέρος θα το βρείτε εδώ) με τη πυξίδα να δείχνει επίμονα το βορά και εμείς να την ακολουθούμε πιστά. Προορισμός: Σκωτία. Τα μπαγκάζια στους ώμους και τρεχάτε ποδαράκια μου να προλάβουμε το πρωινό τρένο των 9 από το σταθμό King’s Cross.Με τις βαλίτσες φορτωμένες από τα ψώνια των προηγούμενων ημερών, την κούραση πλέον να μας λέει καλημέρα στα πρώτα βήματα μας έξω, το ταξίδι με τα αναπαυτικά καθίσματα της Britrail φάνταζε το ιδανικό ημίχρονο ξεκούρασης...



Στα τάχιστα ένα πρωινό από τα Costa Coffee και βαλθήκαμε να ψάχνουμε τι αποβάθρα είχαμε κλείσει το τρένο..Μια αποβάθρα φάντασμα όπως αποδείχτηκε γιατί ήταν υποαποβάθρα μιας άλλης λες και ήταν μόνο για αυτούς που έκλειναν εισιτήρια εκεί για να χάσουν το τρένο τους επίτηδες. Τα εισιτήρια είχαν κλειστεί από Αθήνα, απλώς έπρεπε να επιλέξουμε τρένο στο Λονδινο.95 λίρες μετ’ επιστροφή, όχι άσχημα για την εμπειρία κιόλας. Μπαίνοντας στο τρένο το πρώτο που παρατηρήσαμε ήταν να μην μπορούμε να στοιβάξουμε πουθενά τις βαλίτσες. Μα πουθενά όμως..Σε ένα ενδιάμεσο διάδρομο τις αφήναν οι περισσότεροι αλλά και αυτό δεν αρκούσε..Είπαμε όλα ωραία και καλά με τα αγγλικά τρένα άλλα αυτό ήταν τελείως χαζό..Με λίγο σάλιο και υπομονή τα βολέψαμε κάπως αφού κάτσαμε σε ειδικά διαμορφωμένες ευρύχωρες αναπηρικές θέσεις :P. Άτομα με ειδικές αποθηκευτικές ανάγκες ήμασταν και εμείς! Δεν αργήσαμε να ξεκινήσουμε και να αρχίσουμε να κάνουμε σχέδια επί χάρτου για τις επόμενες μας μέρες στη Σκωτία.

Όπως δεν άργησε να έρθει και η γκρίνια για τους χώρους στις βαλίτσες και ένα από τα μεγαλύτερα highlight της εκδρομής. Ένας συνοδοιπόρος γεράκος λοιπόν τσαντίστηκε με κάτι αλλαγές που έκανε ο Μιχάλης στη βαλίτσα του τοποθετώντας την ψηλά αντί χαμηλά και μετά έτσι και όχι αλλιώς και ύστερα με γωνία και όχι με πλάτη και τοοσα άλλα σε σημείο να λέμε ότι έχει ψύχωση με τη βαλίτσα..Με το επιχείρημα ότι θα τον σκότωνε έτσι όπως την τοποθετούσε και ξεστομίζοντας διάφορα άλλα για την νεολαία, τη κοινή λογική, την προϋπηρεσία του στην σχεδίαση(?) χώρων, κάτι άλλα τρελά και γαλλικά της αγγλικής γλώσσας. Και από πάνω να έχεις την υπάλληλο του τρένου να σου λέει ότι εδώ δεν επιτρέπονται βαλίτσες γιατί είναι θέσεις για αναπήρους και ο γεράκος να έχει τις βαλίτσες του σε θέσεις αναπήρων γιατί αμστελ. ΑΑΑΡΓΚ!!ΨΩΦΑ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΕ!!ΣΤΑ ΔΙΑΛΑ!!Ευτυχώς γλιτώσαμε τη μουρμούρα του με την παράλληλη δικτύωση των αυτιών μας με ήχους που ο γεράκος θα χαρακτήριζε σατανιστικές και προϊόν διαβόλου και συνεχίσαμε την πορεία μας. Doncaster, York (όπου κατέβηκε εκεί και ο τζαναμπετόγερος), Durham, Newcastle η αλλιώς Τoon για τους ντόπιους εκεί, Berwick(συνοριακή κωμόπολη Αγγλίας-Σκωτιας,οπου άρχισε να φαίνεται η κρύα Βόρεια Θάλασσα με τις απότομες βραχώδεις πλαγιές).Συνολικά το ταξίδι διήρκησε γύρω στις 4μισι ώρες. Τα τοπία δεν είχαν μεγάλες εναλλαγές έως και το Εδιμβούργο. Παντού το συννεφιασμένο μπλε του ουρανού συνδυαζόταν αρμονικά με το κίτρινο λαδί και το πράσινο της γης. Μια αγριάδα περίεργη μα συνάμα γοητευτική και βγαλμένη λες και από παραμύθι.





Τελικός προορισμός και αναγγελία: ”Welcome to Edinburgh, Waverley”, με τη χαρακτηριστική γρήγορη Σκωτσέζικη προφορά. Αναμπουμπούλα. Φορτώσαμε ξανά βαλίτσες προς αναζήτηση του SmartCity hostel. Μέναμε κεντρικά στο Εδιμβούργο, σε μια κάθετο στο πιο κεντρικό τους δρόμο εκεί το Royal Mile η αλλιώς Canongate ,που συνδέει το περίφημο κάστρο του Εδιμβούργου με το Hollyrood Palace και το νέο Σκωτσέζικο Κοινοβούλιο.. Κατά μήκος αυτού του δρόμου, βρίσκονται τα περισσότερα αξιοθέατα της πόλης και φυσικά εκεί συρρέουν άπειρα πλήθη μιας και βρίθει υπαίθριων εκδηλώσεων ειδικά το καλοκαίρι όπως μαθαίνουμε..Ταχυδακτυλουργοί, ζογκλέρ, μουσικοί με γκάιντες ενδεδυμένοι με τη παραδοσιακή ενδυμασία και παίζοντας διάφορα κλασσικά Σκωτσέζικα κομμάτια όπως το Scotland the Brave, καθώς και μαγαζάκια που θυμίζουν αρκετά Μοναστηράκι με διάφορα κιτς και σκωτσέζικα προϊόντα, κιλτ, ταρτάν σε καρό αποχρώσεις από διάφορες clan και τόσα άλλα. Εχμ κιλτ? Κιλτ είναι εκείνη η χαρακτηριστική καρό φουστίτσα που θα έχετε δει οπωσδήποτε να φορά ένας Σκωτσέζος που σέβεται τις ρίζες του..Και όταν λέω ρίζες δεν εννοώ τις Σκωτσέζικες η κάτι αντίστοιχο όπως η φουστανέλα εδώ..Η οργάνωση από παλιά παλιά παλιααά εδώ ήθελε τους ανθρώπους να οργανώνονται σε φυλές τις επονομαζόμενες clan(σημαίνει «παιδιά» στα Γαελικά) και κάθε φυλή είχε τα δικά της σύμβολα, τα δικά της χρώματα στα κιλτ, στις κάλτσες, στα κασκόλ κλπ μέχρι όπου οι «ταραχοποιές» φυλές αυτές των Highlands συνδέθηκαν με κατηγορίες περί Ιακωβίνων από τους Άγγλους και το 1746 με σχετικό νόμο άρχισαν να χάνονται τα προνομία των chieftains των περιοχών αυτών. (Και εδώ να προτείνω ταινία: Rob Roy,για όποιον δεν την έχει δει να τη δει, αξίζει και αναφέρεται σε αυτές τις χρονολογίες περίπου και γενικά όλη η ταινία συναρπάζει με τις λεπτομέρειες, το casting,τα τοπία, την παράδοση, τις clan κλπ..). Έχει γίνει πολύς λόγος τώρα εάν φοράνε τίποτα από κάτω από τη φούστα οι Σκωτσέζοι..

Το αφήνω στη φαντασία σας και στη δικιά σας κρίση και περνώ έναν από τους πιο πολυφωτογραφημένους δρόμους του Εδιμβούργου, την Cockburn, και φτάνουμε σιγά σιγά στο hostel. Οι προσπάθειες μας να πείσουμε τις ρεσεψιονιστ (που δεν χώραγε αμφιβολία ότι είχαν μόνο ένα πτυχιάκι στην πασιέντζα) ότι είχαμε κλίσει 2κλινο και όχι 4κλινο πήγε περίπατο. Βολευτήκαμε στην ιδέα του 4κλινου και προχωρήσαμε προς τα δωμάτια. Δυο βαλίτσες στο δωμάτιο μαρτυρούσαν την παρουσία και τρίτου ατόμου στο χώρο και ένα παρδαλό νεσεσέρ μαρτυρούσε ακόμα περισσότερο την ύπαρξη θηλυκής ύπαρξης στο δωμάτιο είτε παρδαλού Άγγλου παραθεριστή :D.. Αφού κάναμε ένα καθώς πρέπει μπάνιο και ξεπακετάρισμα, γνωριστήκαμε και στη πορεία με την συγκάτοικο μας που μας ήρθε 2-3 ώρες αργότερα. Αμερικανίδα αυτή, πέρναγε απλώς για μια νύχτα και θα συνέχιζε βόρεια προς Highlands. Αφού γνωριστήκαμε καλά καλά, ξεκινήσαμε αργότερα για μια πρώτη γνωριμία by night του Εδιμβούργου. Το πρόγραμμα θα είχε επιπλέον ghost tour σε μια πόλη που θεωρείται από τις πιο στοιχειωμένες σε όλη την Μ. Βρετανία και την Ευρώπη. Μπορείς να επιλέξεις ανάμεσα σε διάφορα tour και γραφεία για να σε ξεναγήσουν μαζί με ένα group. Κακά τα ψέματα είναι μια κερδοφόρα επιχείρηση για ολόκληρη την πόλη. Δεν είναι μόνο τα μυστήρια της μικρής Νέσης στη λίμνη του Λοχ Νες, όλη η χωρά σε ταξιδεύει σε περίεργες ιστορίες και θρύλους. Μύθοι ή αλήθειες όλα αυτά που ακούγαμε από τον ξεναγό που είχε αναλάβει αυτό το free tour; Το μόνο σίγουρο ήταν ότι μας έμεινε αξέχαστο. Μπορεί να μην περπατήσαμε σε κατακόμβες και διάφορα καταγώγια άλλα ήταν μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να γνωρίσεις το εναλλακτικό γιορτινό μεσημεριάτικο Εδιμβούργο περπατώντας σε στενά και σκοτεινά καλντερίμια, σε σκοτεινά, απόκοσμα νεκροταφεία, σημεία που
είχαν αυτοκτονήσει παλιότερα άνθρωποι, στο Calton Hill που είναι συνυφασμένο με ιστορίες ακέφαλων φαντασμάτων, διαφόρων τεράτων με κόκκινες κάπες και πελώρια νύχια που δεν αγαπάνε τον Ιησού και άλλα τέτοια χαρούμενα.. Αλήθεια το ξέρατε ότι εάν πέσεις στις ράγες των τρένων στην Σκωτία αυτό θεωρείτε έγκλημα; Γιατί έτσι εμποδίζεις την κυκλοφορία των τρένων(!) Τους είχαν βαρεθεί όλους αυτούς που αυτοκτονούσαν έως να βγάλουν κάτι τέτοιους νόμους.. Είναι τρελοί αυτοί οι Σκωτσέζοι.. Όπως επίσης φημολογείται ότι κάθε γωνία στο Εδιμβούργο κάτω από κάθε λιθόστρωτο είναι θαμμένος και ένας άνθρωπος γιατί φοβόντουσαν να βγουν από το κάστρο να τους θάψουν και τους πετάγανε έξω έτσι σαν σκουπίδια :P. Αφού χορτάσαμε ιστορίες τρόμου καταλήξαμε σε μια παμπ ,όλο το group στο Royal Mile, ήπιαμε τις απαραίτητες κερασμένες Guinness και Strongbow και επεράσαμε ομορφαα...



Δεύτερη μέρα και είχαμε σχεδιάσει για εκδρομή να πάμε να δούμε στο Bridge of Allan, έξω από το Stirling περίπου 36 μίλια από το Εδιμβούργο, Highland games. Μεταφορικό πάλι μέσο το τρένο..Τα συγκεκριμένα events λαμβάνουν χωρά σε διάφορες περιοχές ανά τη Σκωτία για να γιορτάσουν την Σκωτσέζικη και Κελτική κουλτούρα όλο το χρόνο. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι καθαρά αγώνες που απευθύνεται σε Σκωτσέζικο κοινό.. Αρκετοί ξένοι τα παρακολουθούν άλλα και συμμετέχουν σε αυτά με αποτέλεσμα να γίνεται το αδιαχώρητο. Η επιλογή να πάμε στο Bridge of Allan ήταν ιδανική. Ένα γραφικό χωριό ούτε 5000 κάτοικων αραιοκατοικημένο λες και κινούταν στους δικούς του νωχελικούς ρυθμούς με westy σκυλάκια να φέρνουν βόλτα πάνω κάτω το χωριό με τα αφεντικά τους, τις αυλές προσεκτικά περιποιημένες, ένα ποταμάκι λίγο πιο έξω που έσπαγε την μονότονη ησυχία στην είσοδο του χωριού. Στους αγώνες μπορεί να μην προλάβαμε την ρίψη του κορμού που είναι η πιο διάσημη δοκιμασία άλλα η ποδηλασία, το τρέξιμο, η πάλη, ο διαγωνισμός από γκάιντες, οι χοροί ήταν εξίσου θεαματικοί. Στο τέλος αγορές στα υπαίθρια μαγαζάκια ,φωτογραφίες με «παραδοσιακούς σκωτσέζους» και έπειτα πίσω στο κέντρο του χωρίου για φαγητό σε ένα παραδοσιακό ταβερνάκι με ντεκόρ, (τι άλλο;), καρό στα χρώματα του κόκκινου, του μαύρου και του σκούρου πράσινου.. Αφού δοκίμασα ένα φιλέτο κοτόπουλου καραμελώμενο με διάφορα λαχανικά, πατάτες και σως πορτοκαλιού (ήμουν πολύ απορροφημένος και δεν θυμάμαι τι έτρωγε ο Μιχάλης :P) ξεκινήσαμε πάλι πίσω για το σταθμό του τρένου για να γυρίσουμε. Απογευματάκι πλέον και μας βρίσκει να περπατάμε σε διαφορές γωνίες που δεν είχαμε περπατήσει την προηγούμενη με το ghost-tour στο Εδιμβούργο. Princess Street, Hunter's Close, Grassmarket όπου και υπάρχουν οι περισσότερες παμπ στους πρόποδες του κάστρου, University, Royal Museum, Parliament House, Waverley και περικυκλώνοντας το κάστρο από τους πρόποδες φτάσαμε έως και Royal Scottish Academy και National Gallery που είχε τότε διάφορες εκθέσεις για Ισπανούς ζωγράφους. Εξηγούσε αυτό τα μιλιούνια Ισπανίδων από τη Σεβίλλη που διαμένανε στο hostel μας; Χμμ, η πολύ απλά το Εδιμβούργο είναι αγαπημένος προορισμός Ισπανών.. To τέλος της μέρας θα μας έβρισκε στο δωμάτιο με 1 άτομο άγνωστου ταυτότητας που είχε εγκατασταθεί πριν από εμάς εκείνη τη μέρα και απλώς γνωριστήκαμε μέσω των βαρίων ροχαλητών του. :P



Είχαμε γυρίσει πλέον όλη τη πόλη, δεν χρειάζεται παραπάνω από μια μέρα όλο το Εδιμβούργο για να το γυρίσει κάνεις. Είναι αρκετά μικρή σαν πόλη και οι αποστάσεις καταπίνονται πολύ εύκολα. Η σημερινή μέρα ήταν να αναλωθεί στο μουσείο Αεροπορίας. Στη πορεία θα αποδεικνυόταν μια από τις πιο θεϊκές σε όλο το ταξίδι λόγω συγκυριών.. Προορισμός: North Berwick, περίπου 20 μίλια ανατολικά του Εδιμβούργου. Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα. Αλλαγή δυο λεωφορείων για να πάμε εκεί. Εδιμβούργο - Haddington και Haddington - N.Berwick. Ο χώρος του μουσείου παρά είναι ρεαλιστικός για ένα μουσείο αεροπορίας. Είναι το ίδιο το μουσείο, πρώην αεροδρόμιο και οι αίθουσες του είναι hangars! Από τα αξιοθέατα του πέρα από τα πολεμικά και πολιτικά αεροσκάφη, πέρα και από όλα τα παιδικά διαδραστικά εκθέματα και τις αίθουσες με την ιστορία της περιοχής, το τοπ αξιοθέατο είναι ένα Concorde G-BOAA όπου μπορείς να το επισκεφτείς στο εσωτερικό του, να μάθεις για την ιστορία του και να αφεθείς στη μαγεία των 2 mach που κάποτε το καθιστούσαν ως το πιο γρήγορο αεροπλάνο στο κόσμο μέχρι να το αποσύρουν το 2003 ύστερα από διαφορές συγκυρίες. Μια(και μοναδική) πτώση το 2000 ενός Κόνκορντ στο Παρίσι, ολοένα αυξανόμενο κόστος συντήρησης και η 11/9 βαλαν το χεράκι τους σε όλα αυτά. Ωραία έως εδώ.

Πως σας φαίνεται να χάνετε το λεωφορείο N.Berwick - Haddington σε μια περιοχή ερημιά; Αουτς; Τι ταξί να καλέσεις εκεί ,τι οτοστόπ να κάνεις σιγά μην σταματήσει κάνεις, εμπρός καλά μου πόδια. Πάμε πάλι.. Τι έπαθε αυτός; Έχασε το λεωφορείο; Oh yees! Ξεχαστήκαμε, χάσαμε το τελευταίο λεωφορείο για Haddington και ιδού βρισκόμασταν να περπατάμε για το δρόμο του γυρισμού, να καλύψουμε μια απόσταση 6 μιλίων(~8χλμ) με τα πόδια στην Σκωτσέζικη ύπαιθρο παρέα με απέραντη μαύρη άσφαλτο, μακρινούς πύργους σαν ζωγραφιές πάνω σε λόφους, σύννεφα βιαστικά να καλύψουν χωριά πολύ μακριά από εμάς, χωράφια γεμάτα στάχυα, πρόβατα, πολλά πρόβατα, κάνα αλογάκι και ενίοτε και κάνα αυτοκίνητο να μας κορνάρει επιδεικτικά.. Οι επόμενες 2 ώρες περπατήματος ήταν μακράν από τις πιο φοβερές σε όλο το ταξίδι. Μπορεί εκείνη την στιγμή να βλαστημάς, να τραγουδάς αμέριμνος (Μιχάλης) για να μην ακούς τη κάθε βλακεία του Άρη που αναλύει τις γεωπολιτικές μορφολογίες του τόπου άλλα στο τέλος πιστεύω πως αξίζει τον κόπο και ο οργανισμός σου το ζητάει ακόμα περισσότερο κιόλας. Τηλέφωνο. Σπίτι σας καλεί… “Ώρα που βρήκε..” «Που είστε παιδάκια μου?».. «Έλα ρε μανά, εδώ να ούμε περπατάμε στην σκωτσέζικη ύπαιθρο παρέα με τις αγελάδες».. Απανωτά εγκεφαλικά η φουκαριάρα.. Υπερβολές όμως οκ.. Ξεπέρασε τα όρια σου και πήγαινε για το αναπάντεχο, το ανεξερεύνητο, αυτό που δεν θα δεις σε κανένα πρόγραμμα ταξιδιωτικού πρακτορείου. Άσχετα εάν αυτό προέκυψε από μια συγκύρια επειδή ο Άρης ξέχασε να ενημερώσει τον Μιχάλη για τα τελευταία δρομολόγια :P .Είσαι σε διακοπές χαλάρωσε και απόλαυσε το. Περιττό να πω πως φτάσαμε ερείπια στο hostel. Μπανάκι και όξω! Μπύρες μέχρι τελικής πτώσεως..

Πλέον είχαμε αρχίσει να μετράμε αντίστροφα για το γυρισμό στο Λονδίνο και από εκεί Αθήνα. Είχαμε άλλες δυο διανυκτερεύσεις για Γλασκώβη για αλλαγή σκηνικού. Πρωί σηκωθήκαμε τιμήσαμε το κάστρο του Εδιμβούργου με τη παρουσία μας με ένα γρήγορο γυροβόλιμα σε αυτό, θαυμάζοντας τη πόλη σε όλο της το μεγαλείο από εκεί ψηλά, βλέποντας τα περίφημα κοσμήματα, σπαθιά και σκήπτρα της βασίλισσας της Σκωτίας (μόνο την πάπια της δεν είδαμε να εκθέτουν...-.-) και μέχρι το μεσημεράκι πριν φύγουμε είχαμε πεταχτεί και από το Scotch Whisky Experience, ένα μουσείο αφιερωμένο στο σκωτσέζικο whisky, την ιστορία του(δοκιμάζοντας διάφορα ειδή του όπως τη τυρφώδη γεύση του Islay Bowmore και τη μαλακή σχεδόν βελούδινη ύφη του Grants Balvenie) ,καθώς και ένα tour στη μεγαλύτερη συλλογή φιαλών whisky σε όλο το κόσμο μαζεμένες σε μια αίθουσα που πλημμυρίζει από το χρυσό τους χρώμα. Δυστυχώς στην αίθουσα αυτή παραμένεις για λιγότερο από 10 λεπτά και έτσι αναγκαστικά πάλι πίσω στο Waverley για το επόμενο μας προορισμό. Γλασκώβη. Η Γλασκώβη είναι μια πόλη αρκετά μεγαλύτερη από το Εδιμβούργο που αριθμεί περί τους 500.000 κατοίκους και είναι χτισμένη σε βικτωριανό ρυθμό. Δηλαδή από 16ο αιώνα και μετά. Τρίχες.. Εάν έχεις συνηθίσει στο Εδιμβούργο η Γλασκώβη σου φαίνεται Αθήνα. Μεγαλούπολη ένα πράμα.. Οι κάτοικοι στη Σκωτία είναι ανέκαθεν εξωστρεφείς και ανοικτοί, εδώ όμως ζει η ψυχή της Σκωτίας, με αρκετά κέντρα διασκέδασης και παρά πολλά μαγαζιά και πολυκαταστήματα για αγορές. Την έχουν ονομάσει Σικάγο της Ευρώπης και όχι άδικα γιατί πολεοδομικώς το κέντρο της πόλης έχει μεγάλες λεωφόρους σε διάταξη δικτύου και τα κτίρια της έχουν χαρακτήρα αμερικανικής αρχιτεκτονικής με βαριές όψεις σκοτεινού χρώματος. Πρώτη γνωριμία με την οικοδέσποινα μας στο Beersbridge Lodge όπου αν μη τι άλλο το δωμάτιο μας προκάλεσε έκπληξη με το πόσο οργανωμένο και ευρύχωρο ήταν. Ναι ρε φίλε μπορούσα να διασχίσω το δωμάτιο με τουλάχιστον 5 βήματα ευθεία και 6 μετά αριστερά ,χώρια το πεντακάθαρο μπάνιο του.. Στη πορεία ανακαλύψαμε ότι ήταν και σε στρατηγικό σημείο. Μόλις 1 τετράγωνο μακριά από μια ελληνική ταβέρνα. Ε δεν αντέξαμε. Το τιμήσαμε δεόντως το Κονάκι:) Αρκεστήκαμε το βράδυ σε ένα περίπατο στη πόλη, στη George Square, Sauchiehall Street (εκεί που κτυπάει ο σφυγμός του clubbing και των ανοικτών μαγαζιών μέχρι αργά το πρωί-παραξενο φαινόμενο για τα αγγλικά δεδομένα), Buchanan, και στο πόταμο Clyde. Προτιμήσαμε να μην το ξενυχτήσουμε αρκετά και γυρίσαμε στο hostel με την προοπτική ότι την επομένη θα πηγαίναμε να δούμε επί τόπου για δρομολόγια προς βόρεια. Θέλαμε ταξιδάκι Highlands όπως και να χε...Και δεν μας χάλασε.

Ξεκινήσαμε με το πρωινό λεωφορείο τους για Inverness, την τρίτη μεγαλύτερη πόλη στη Σκωτία και πρωτεύουσα των Highlands. Το ταξίδι ήταν ευχάριστο γενικά, ξεκούραστο θα έλεγα, παρά τις 4 ώρες του. Το Inverness είναι μια γραφική πόλη χτισμένη από τη μια και από την άλλη άκρη του πόταμου Ness. Αποτελεί σίγουρα τη καλύτερη βάση για μια οργανωμένη εξερεύνηση των Highlands (κάτι που σίγουρα θα το επιδιώξω να το ξανακάνω;)). Αξιοθέατα εκεί απλά δείτε το κάστρο που σώζεται σε άριστη κατάσταση και περπατήστε τη πόλη και χαζέψτε στο ποτάμι.. Εμείς δεν κάτσαμε πολύ. Με το που κατεβήκαμε μετά από κανά 45λεπτο έφευγε το επόμενο λεωφορείο για Fort Augustus όπου είναι ένα χωριουδάκι γραφικό στο τέλος της λίμνης Ness. Η πιο γραφική διαδρομή, την όποια ακολούθησε και το λεωφορείο, περιμετρικά της λίμνης, είναι η βόρεια. Περνάει από το Urquhart Castle το πιο διάσημο σημείο της λίμνης που σταματάνε τα περισσότερα πούλμαν πρακτορείων με τα ερείπια ενός κάστρου, όπου κάνει και στάση και συνεχίζει στο Fort Augustus. Κάτσαμε κάνα δυωράκι αφότου φάγαμε στα γρήγορα και περπατήσαμε κατά μήκος του καναλιού που χρησιμοποιούν οι κάτοχοι σκαφών προκειμένου να τα μετακινούν μεταξύ των λιμνών. Δεν προλάβαμε το Clansman Centre, όπου παρουσιάζεται η ζωή των clans του 17ου αιώνα αλλά δεν χαλιόμαστε. Το Fort Augustus και το Inverness

στο σύντομο χρονικό διάστημα που τα είχαμε επισκεφτεί με είχαν κερδίσει. Τέτοια μέρη είναι απλά μαγικά και δύσκολο να κάθεσαι τώρα μπροστά από έναν υπολογιστή να τα περιγράφεις. Είναι όλα τόσο ψεύτικα και τόσο αληθινά. Ίσως το ωραιότερο μέρος όλο το καλοκαίρι που επισκέφτηκα. Όσοι ματσό και μη(Γάλλοι κυρίως) φέρνουν τα κότερα τους εδώ και κάνουν βόλτα τις 4 λίμνες που συνδέονται μεταξύ τους από το Καληδονιακό κανάλι: Ness, Dochfour, Oich και Lochy. Πάντως το τέρας δεν είχαμε τη χαρά να το δούμε παρά σε μινιατούρες κιτς..Επιστροφή στη Γλασκώβη παρέα στο πούλμαν με μια φασαριόζικη παρέα προσκόπων και δυο τρελάρες καραφλούς Σκωτσέζους που πιο δυνατό γέλιο δεν έχω ξανακούσει..Λες και διαγωνίζονταν με τα 7χρονα σε τσιριδομαχίες..


Ξημέρωνε η τελευταία μέρα του ταξιδιού. Όλα τα ωραία έφταναν στο τέλος τους, αλλά δεν θέλαμε να το παραδεχτούμε. Είχαμε άλλη μια μέρα. Μια ολόκληρη μέρα ρε δεν μπορούσες να την πετάς έτσι επειδή απλά θα είσαι σε τρένο και αεροπλάνο. Πετάγαμε αργά το βράδυ και με το τρένο θα κάναμε διαφορετική διαδρομή από την προηγούμενη. Θα ταξιδεύαμε πιο δυτικά αυτή τη φορά περνώντας από έξω η μέσα από Carlisle, Lancaster, Wigan, Liverpool, Manchester και τέλος Warrington πριν φτάσουμε στο σιδηροδρομικό σταθμό Euston πίσω στο Λονδίνο. Επιστροφή λοιπόν στα παλιά λημέρια, αφήσαμε τις βαλίτσες στο King's Cross κάναμε μια τελευταία βόλτα στο Λονδίνο ε και αφού πέρναγε αρκετά η ώρα αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε εν τέλει για το δρόμο προς Heathrow μεριά.. Άνετοι και ωραίοι μιας και ο Μιχάλης φρόντισε να τσεκάρει πως το ημερήσιο μας εισιτήριο για τα τρένα μας ίσχυε και για το express τρένο που σε πήγαινε στο αεροδρόμιο. Δίπλα σε κοστουμάτους που σκάνε από 30 λίρες περίπου για μια διαδρομή 15 λεπτών όταν άλλοι την κάνουν σε μίση και 1 ώρα με υποδιπλάσια χρήματα..Το ταξίδι αυτό έφτανε στο τέλος του με τις καλύτερες εντυπώσεις. Άλλα δεν ξέρω. Τελειώνει κάπως απότομα όταν ακούς στα γκισέ της Ολυμπιακής στο Heathrow ένα κάρο άτομα να μιλανε Ελληνικά. Είναι σαν μαχαίρια πισώπλατα. Πριν φτάσεις σπίτι νιώθεις σαν να πάτησες Ελληνικό έδαφος πρόωρα όταν ο εαυτός σου ήξερε ότι του μένουν 6 ώρες ακόμα και τις υπολόγιζε χρυσάφι.. Σημαίνει πρόωρη έστω και για κάτι ώρες λήξη διακοπών..

Επιλογικά αναφορικά με την Σκωτία υπάρχουν σίγουρα και άλλα μέρη που μπορείτε να επισκεφτείτε εκτός από όλα αυτά που προανέφερα. Σίγουρα αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής το St.Andrews πατρίδα του golf, το Glen Cow ιδανικό για ορειβασία, trekking και συνώνυμο ταινιών όπως το Braveheart που γυρίστηκε εδώ, το Islay,το Fort William και τέλος για μίνι εκδοχή highlands μου πρότειναν το Loch Lomond λίγο βόρεια της Γλασκώβης. Μη χάσετε εάν ταξιδεύετε Αύγουστο-Σεπτεμβρη φεστιβάλ όπως τη Στρατιωτική επίδειξη κοινώς Military Tattoo στο κάστρο του Εδιμβουργου,το Fringe και για Πρωτοχρονιά το Hogmanay;)

Λονδινο, Σκωτία is enough for me now, ελπίζω να μην ήμουν κουραστικός ,απορίες για μέρη εάν ταξιδεύετε, παρατηρήσεις, σχόλια, όλα καλοδεχούμενα..
credits στις περισσότερες πανέμορφες φωτογραφίες στον Μιχάλη..H αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα λιγάκι να διαλέξω ποιές να βάλω:P

Να έχετε μια όμορφη και ταξιδιάρικη μέρα!