Προκειμένου το blog αυτό να συνεχίσει να είναι ενεργό, απαιτείται αρκετή θετική ενέργεια, που στις μέρες μας, δυστυχώς, σπανίζει. Η ερώτηση είναι απλή: Πόσο πολύ επιθυμείτε να ανέβουν κι άλλες ταξιδιωτικές εμπειρίες σε αυτό το ιστολόγιο;

Στον πυρετό των Άλπεων

Μύρισε καλοκαιράκι,και τα μυαλά έχουν ήδη αρχίσει να ταξιδεύουν σε τόπους μακρινούς(η και κοντινούς - τώρα με τα νέα μέτρα και το δου-νου-του να σου κλείνει λάγνα το ματάκι του και η απόσταση σπίτι-περίπτερο για τσιγάρα φαίνεται μια χαρά περιπετειώδης)..Μη τα πολυλογώ λέω και γω δεν γράφω για τις περσινές καλοκαιρινές περιπέτειες του μικρού Άρη στην Αυστρία? Έτσι μπας και ενημερωθεί και λίγο το μπλογκ γιατί το φάγανε οι αράχνες :P



Είχαν δεν είχαν στεγνώσει τα ρούχα που είχα βάλει για πλύσιμο ερχόμενος από το ταξίδι στην Αγγλία και Σκωτία και οι υστερικές φωνές της μάνας που τα ήθελε όλα στην εντέλεια (κλασσική Ελληνίδα μάνα-νιντζα) και ο ενθουσιασμός των μικρών δεν άφηνε περιθώρια νωχελικών ρυθμών.Βολέψαμε τη σκυλίτσα που θα 'μενε πίσω ,σπίτι με την τουρμπο-γιαγιά και όλα πλέον ήταν έτοιμα.Το πρόγραμμα θα είχε οδικώς οικογενειακές διακοπές σε Ιταλία λιγότερο και Αυστρία περισσότερο.Σύνολο με τα πλοία 13 διανυκτερεύσεις. Ξεκινήσαμε δυο μέρες αφότου γύρισα εγώ,χρόνος ίσως ελάχιστος να κάτσω να διηγηθώ το πως πέρασα σε συγγενείς και φίλους, αλλά υπεραρκετός χρόνος για γέμισμα μπαταριών και τελικό σχεδιασμό του επόμενου ταξιδιού.


Πρώτη στάση Πάτρα. Περάσαμε τον άθλιο αυτό δρόμο, που έχει την πολυτέλεια και λέγεται εθνική οδός, σώοι και αβλαβείς κάτι που είναι και το μόνο αξιόλογο που πρέπει να αναφερθεί εδώ.Δεν θα κάτσω να μπω σε λεπτομέρειες, απλά ένας πολύ κακός δρόμος που στην πορεία του ταξιδιού αναπόφευκτα συγκρινόμενος με διεθνείς ευρωπαϊκούς αποτελεί τουλάχιστον ντροπή για μια χώρα στην Ε.Ε. Στάση για καφεδάκι και πορτοκαλαδίτσα σε καφέ στην πλατεία Γεωργίου, συνοδεία τοπικών εφημερίδων ώσπου και να επιβιβαστούμε στο πλοίο κατά τις 1 το μεσημέρι.Επόμενη στάση θα ήταν η Ancona ύστερα από 18 ώρες. Που αυτό σήμαινε άφιξη την επόμενη και διανυκτέρευση στο πλοίο..Φαινόταν ένας ολόκληρος αιώνας μέχρι να φτάσουμε.Το μόνο έτσι ίσως αξιοπρόσεκτο του ταξιδιού ήταν η πολυφυλετικότητα μέσα στο πλοίο που ναι μεν περίμενα να υπήρχε αλλά όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό.Γερμανοί και Γάλλοι οικογενειάρχες με τροχόσπιτα,Ιταλοί νέοι με την κλασσική σαγιονάρα,τη βερμούδα,το άσπρο φανελάκι και το ηλιοκαμένο δέρμα που φλέρταραν με τον τρόπο τους κάθε θυληκό πάνω στο πλοίο.Τέλος ο κλασσικός ψαρωμένος Έλληνας ταξιδιώτης που του δόθηκε μια ευκαιρία στα 10 χρόνια να πάει εξωτερικό,πήρε GPS και ψάχνει να βρει πως δουλεύει, πάντα την τελευταία στιγμή πριν βγει σε διεθνείς δρόμους.Ευχάριστη νότα της διαδρομής στο πλοίο ,που σκότωσε έτσι λίγο την βαρεμάρα, μια ομάδα Ελλήνων χορευταράδων που κάνανε πρόβες σε παραδοσιακούς χορούς, έξω στο κατάστρωμα.Ύστερα από λίγη ώρα θα μάθαινα ότι πήγαιναν στη Φλωρεντία σε ένα φεστιβάλ και ήδη είχαν κάτι προβλήματα στις πρόβες.Μακάρι να πήγαν όλα καλά και να έσκισαν τα παιδιά :)




Tην επόμενη,βιαστικό πρωινό στο μπουφέ του πλοίου και κατά τις 10 το πρωί πατήσαμε για πρώτη φορά Ιταλικό έδαφος.Η Ancona σε πρώτη φάση όπως την είδαμε στα γρήγορα δεν είχε κάτι να επιδείξει παρά μόνο γκρίνια και εκνευρισμό από τους ταξιδιώτες μέσα στα αυτοκίνητα που μόλις είχε αποβιβάσει το πλοίο..Η κίνηση ήταν σίγουρα το λίγοτερο εκνευριστική,μιας και για να βγεις στην εθνική οδό έπρεπε να πας σημειωτόν κανά μισάωρο σε ενα δρόμο μιας λωρίδας.Στο γυρισμό η τελευταία μας διανυκτέρευση ήταν εδώ οπότε δεν μείναμε καθόλου,και συνεχίσαμε βόρεια προς Pesaro, Rimmini, Bologna.Το Zafiraκι κατάπινε τα χιλιόμετρα ασταμάτητα στην autostrade (αντίστοιχη Ιταλική Εθνική Οδός) και περνάγαμε έξω από τον Αγ.Μαρίνο πριν καλά καλά καταλάβεις πότε προλάβαμε και φτάσαμε έως εδώ.Όσο για τα διόδια? Μπαίνοντας, παίρνετε πάντα μια κάρτα (μπιλιέτο) από μηχάνημα και στο σημείο που θα βγείτε,υπάρχουν διόδια όπου τη δίνετε και πληρώνεται το αντίτιμο που αναφέρετε στα χιλιόμετρα που έχετε διανύσει από το σημείο παραλαβής της κάρτας.Πρώτη στάση έξω από Bologna όπου ήρθαμε πρώτοι φορά αντιμέτωποι με Ιταλούς.Κάτι τα Αγγλικά,κάτι τα κουτσά Ιταλικά,κάτι η νοηματική και τέλος τα Ελληνικά της απελπισίας καταφέραμε να πάρουμε τους πολυπόθητους καφέδες και σάντουιτς.Γενικά οι Ιταλοί το Αγγλικό δεν το κατέχουν,οπότε τέτοια σκηνικά στο δρόμο επαναλαμβανόντουσαν αρκετές φορές στη συνέχεια..:P Είχαμε φτάσει ήδη στα μισά της διαδρομής.Τελικός προορισμός για εκείνη την μέρα ήταν η πόλη της Verona και θέλαμε να φτάσουμε πριν τις 7 το απόγευμα για να προλάβουμε μια μίνι βόλτα στη πόλη και κάποια ίσως αξιοθέατα ανοικτά.Η Verona δεν αριθμεί περισσότερους από 260.000 κατοίκους,δεύτερη σε πληθυσμό μετά τη Βενετία στην επαρχία του Veneto και είναι ιδιαίτερα γνωστή ίσως σε κάποιους για το έργο “Ρωμαίος και Ιουλιέτα” το οποίο γράφτηκε από τον William Shakespeare και αφηγείται την δραματική ιστορία του ερωτευμένου αυτού ζευγαριού με φόντο την κόντρα των δυο οικογενειών τους ,τους Καπολέτους και τους Μοντέκους.



Γύρω στις 6 λοιπόν ,φτάσαμε,τακτοποιηθήκαμε γρήγορα γρήγορα στο ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει και βουρ για εξερεύνηση.Παρκάραμε το αυτοκίνητο σε ένα από τα πολλά δημοτικά πάρκινγκ που υπάρχουν έξω από τη παλιά πόλη και περάσαμε τη μεγάλη πύλη Bra με το μεγάλο ρολόι που σηματοδοτούσε την είσοδο μας πεζοί πλέον στην είσοδο της παλιάς πόλης.Από τη πρώτη στιγμή, η πόλη γοητεύει και εμπνέει τους επισκέπτες της να την ανακαλύψουν.Μπροστά μας είχαμε την Piazza Bra με ένα κάρο δρόμους και στενάκια να οδηγούν σε πολύβουα καφέ,προσεγμένα και χλιδάτα εστιατόρια,φινετσάτα καταστήματα ρούχων και περίεργα underground μπαράκια. Πρώτα και κύριο ήταν όμως να επισκεφτούμε την αρένα της πόλης όπου σώζεται από το 30 μ.Χ. επί της πλατείας, σε καλή κατάσταση, χωράει 22.000 θεατές και είναι ιδιαίτερα διάσημη στους φίλους της όπερας αλλά και όχι μόνο μιας και εδώ έχουν πραγματοποιήσει συναυλίες διάφοροι μεγάλοι καλλιτέχνες όπως οι Pink Floyd, οι Muse,οι The Who,ο Ennio Morricone κ.α.. Μιας και μόλις είχαμε προλάβει την είσοδο λίγο πριν κλείσει για το κοινό,προλάβαμε να ανεβούμε στα ψηλότερα σκαλιά και να αγναντέψουμε την πόλη από ψηλά και το κόσμο που πηγαινοερχόταν κάτω στην πλατεία..Δίπλα από την Αρένα μπορούσες να θαυμάσεις το Pallazo Barbieri με τους μεγαλοπρεπείς κίονες,το οποίο από το 1883 μέχρι σήμερα είναι το δημαρχείο της πόλης. Στην πορεία,αφήνουμε την Αρένα για να προχωρήσουμε προς τη piazza Erbe. Η κεντρική οδός που ενώνει και τις δυο πλατείες αυτές είναι η Via Giuseppe Mazini,η οποία αποτελεί τον πιο εμπορικό δρόμο της πόλης και σίγουρα έναν από τους ακριβότερους προορισμούς για να αγοράσετε ένα φίνο Ιταλικό ρούχο. Γιατί μην ξεχνιόμαστε οι Ιταλοί όταν θέλουν να χαλάσουν λεφτά τα χαλάνε σε είδη ένδυσης :)



Αγοράζοντας τελικά ένα φίνο United Colors Of Benetton ...παγωτό :P φτάνουμε σιγά σιγά στην γραφικότατη piazza Erbe όπου η ζωντάνια ξεχειλίζει από παντού γιατί όλη η στενόμακρη αυτή πλατεία είναι μια απέραντη αγορά με φρέσκα λαχανικά,φρούτα αλλά και διάφορα τουριστικά είδη στη σκιά του πύργου-καμπαναριού Lamberti που είναι και το υψηλότερο κτίριο στη πόλη.Στην συνέχεια περπάτημα προς τη Piazza del Signiori όπου εδώ βρίσκεται το διάσημο μνημείο του Δάντη,μεγάλου Ιταλού ποιητή,γνωστός για το έργο του Θεία Κωμωδία και ύστερα χαθήκαμε από το πλήθος και αφεθήκαμε στη τρελαμένη πυξίδα να μας περιπλανήσει ανάμεσα στα στενάκια της πόλης,πετυχαίνοντας το περίφημο μπαλκόνι της Ιουλιέτας,το Duomo,την εκκλησία της St.Anastasia και καταλήκσαμε στη Ponte Pietra μια γραφική πέτρινη γέφυρα που ήταν το ιδανικό μέρος πλέον για να χαζέψεις τον Αδίγη ποταμό ,καθώς και το Castel St. Pietro από την άλλη όχθη του ποταμού.
Σίγουρα είναι μια μαγευτική πόλη και οι λίγες ώρες που κάτσαμε δεν ήταν αρκετές για να την ευχαριστηθούμε.Άλλωστε την επομένη είχαμε επίσης μεγάλο ταξίδι και δεν είχαμε περιθώριο για ξενύχτια..Έτσι θα αναφερθώ απλά στο Castelvecchio και στην Ponte Scaligero τα οποία τα είδαμε επί τροχάδην.. Θέλει τουλάχιστον 1 μέρα για να τη γυρίσεις όλη και σίγουρα αποτελεί ιδανικό εφαλτήριο για πιο μακρινές εκδρομές στην Ιταλική εξοχή και όχι μόνο.Ενδεικτικά η λίμνη Garda πλησίον της πόλης,που προσφέρει πλήθος δραστηριοτήτων (μην ξεχάσουμε να αναφερθούμε και στην ντεμεκ DisneyLand των Ιταλών την Gardaland :D ) καθώς υπάρχουν και διάφοροι γραφικοί προορισμοί όπως το Sirmione, μπορούν να γεμίσουν μια βδομάδα διακοπών σας στη Verona.





Τρίτη μέρα πλέον και ήδη ο χάρτης μας έλεγε πως έπρεπε να κατευθυνθούμε και άλλο βόρεια για να φτάσουμε στον επόμενο προορισμό, το Salzburg της Αυστρίας, όπου και θα περιελάμβανε τις πρώτες μας τρεις διανυκτερεύσεις επί Αυστριακού εδάφους.Η διαδρομή μέχρι και τα ΙταλοΑυστριακά σύνορα στο Brenner κύλησε ομαλά χωρίς εκπλήξεις.Το φανταστικό καταπράσινο βουνίσιο τοπίο δεξιά και αριστερά σε προϊδέαζε για μεγάλες συγκινήσεις αργότερα και πολλά αυθόρμητα ο-λε-λέι :P Μίνι μεσημεριανή στάση,στη πρωτεύουσα της επαρχίας του Τυρόλου στο Innsbruck για φαγητό,ψώνια και περπάτημα στην πόλη.Το Innsbruck αποτελεί ένα ιδανικό κοσμοπολίτικο χειμερινό θέρετρο,διαθέτει πολλά χιονοδρομικά κέντρα στα γύρω βουνά για τους λάτρεις του σκι και όχι μόνο. Διόλου παράξενο λοιπόν που ένα από τα σήματα κατατεθέν της πόλης το Bergisel-schanze ένας λόφος-πίστα ειδικά διαμορφωμένος για επαγγελματικούς αγώνες σκι. Γενικά η πόλη είναι αρκετά μικρή,αριθμεί μόλις 150.000 κατοίκους(εκ των οποίων 30.000 φοιτητές) και μπορεί να τη δει κανείς πολύ εύκολα περπατώντας.Εναλλακτικά σίγουρα υπάρχουν και τα μέσα μαζικής μεταφοράς όπως τραμ και λεωφορεία αλλά και άμαξες για πιο ρομαντικές βόλτες.Το τοπίο γύρω από την πόλη είναι απλά μαγευτικό.Τα βουνά υψώνονται απότομα ένα γύρω,σαν φυσικά τείχη και σίγουρα θα έπαιξαν σημαντικό ρόλο σκέφτομαι στην πορεία της ιστορίας μιας και το Inssbruck αποτελούσε σημαντικό πέρασμα από τα Ρωμαϊκά κιόλας χρόνια για εμπορικούς λόγους.Άλλωστε το brucke στην κατάληξη υποδηλώνει στα γερμανικά “γέφυρα” εξ ου και το Innsbruck δηλαδή “η γέφυρα πάνω από το ποταμό Inn”..To Innsbruck είναι μια πανέμορφη πόλη,κάτι το οποίο οφείλεται στα πανέμορφα μπαρόκ κτίρια και ανάκτορα του 15 και 16 αιώνα κληρονομιά της χρυσής δυναστείας των Αψβούργων,τα πλακόστρωτα δρομάκια,τα γεφυράκια που ενώνουν όλα τα σημεία της πόλης μεταξύ τους αφήνοντας τον παραπόταμο του Ρήνου,τον Inn να διαπερνάει τα κυριότερα σημεία της άλλα και φυσικά τα ιστορικά αξιοθέατα όπως η Goldenes Dachl (Χρυσή Στέγη ελληνιστί).Στην τελευταία ειδικά,συρρέουν πλήθη τουριστών για να δουν μια στέγη κατασκευασμένη από 2.657 επιχρυσωμένα χάλκινα κεραμίδια..Δεν καθόμουν να τα μετράω βέβαια,άλλη όρεξη δεν είχα,έτσι έλεγε ο οδηγός!! :P Όλα σου δίνουν την αίσθηση του προσεγμένου,του εκλεπτυσμένου,του ποιοτικού.Η βόλτα μας στην πόλη θα τελείωνε αργά το μεσημεράκι μετά από φαγητό και τις απαραίτητες μαύρες Γερμανικές μπύρες σε κοντινό μπαρ.




Ο δρόμος για το Salzburg ήταν στρωμένος πλέον με ροδοπέταλα!! Πρέπει να ήταν αργά γύρω στις 8 το απόγευμα όταν είχαμε φτάσει στο Salzburg και ψάχναμε το δρόμο μας πλέον για το ξενοδοχείο. Είχαμε ήδη περάσει λίγο τα Γερμανικά σύνορα γιατί από εκεί οδηγούσε ο πιο σύντομος δρόμος.Το τοπίο γύρω σιγά σιγά άλλαζε.Τα ψηλά, απότομα βουνά και οι χιονισμένες κορυφές τους έδιναν τη θέση τους σε καταπράσινες πεδιάδες και γαλαζοπράσινες λίμνες..Το ξενοδοχείο,σίγουρα πιο άνετο,ευρύχωρο, μπαλκονάκι με θέα στο βάθος τα τελευταία βουνά των Άλπεων,να αράζεις με καφεδάκι εκεί πόσο ειδυλιακό φαινόταν το όλο σκηνικό..Μέναμε σχετικά μακριά από την ιστορική πόλη,έτσι δεν είχαμε καταφέρει να πάρουμε μια πρώτη γεύση κάτι το οποίο έγινε με τη βραδινή έξοδο.Περπάτημα κατά μήκος του ποταμού Σατλσαχ,στα στενάκια της παλιάς πόλης και ιδιαίτερα στον εμπορικό δρόμο Getreidegasse. Στον αριθμό 9 της οδού εδώ,ο περισσότερος κόσμος σταμάταγε για να θαυμάσει το πενταώροφο ,βαμμένο κίτρινο κτίριο ,όπου έζησε ο Μότσαρτ μέχρι τα 17 του. Ίσως η σημαντικότερη μορφή για την οποία καυχιέται η πόλη σήμερα στο εξωτερικό.Τέλος,δείπνο σε παραπλήσιο εστιατόριο,όπου είχαμε και την ευκαιρία να δοκιμάσουμε για πρώτη φορά σνίτσελ βιεννουά και λουκάνικα φυσικά πάντα συνοδείας μπύρας.





Η επόμενη μέρα ήταν προγραμματισμένη για μια εκ βαθέων γνωριμία με τη πόλη. Σήμερα θα βλέπαμε,τα περίφημα ανάκτορα Mirabell ,με τους πανέμορφους και τεράστιους κήπους του.Στους εσωτερικούς χώρους δεν μπήκαμε,μιας και στεγάζει διοικητικές υπηρεσίες, αλλά μάθαμε πως αποτελεί μια ιδιαίτερα ακριβή και φινετσάτη επιλογή για δεξιώσεις γάμων από πολλά ζευγάρια παγκοσμίως. Αν αυτό ήταν λοιπόν το πρόβλημα σας στο επικείμενο γάμο σας, τότε δεν έχετε παρά να φροντίσετε να έχετε κλείσει θέσεις κάνα χρόνο νωρίτερα :). Στη συνεχεία θα αφήναμε τα ανάκτορα για να κατευθυνθούμε στην απέναντι όχθη όπου είχαμε βρεθεί και την προηγούμενη το βράδυ.

Η παλιά πόλη είναι πραγματικά ένα διαμαντάκι και θες να τη περπατάς σε κάθε γωνιά, σε κάθε δρομάκι που ξετυλίγεται μπροστά σου. Διόλου παράξενο που έχει χαρακτηριστεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την Unesco. Περιπλανηθήκαμε στις πλατείες Residentplatz και Mozartplatz, γύρω από τον καθεδρικό της πόλης Dom και τα γύρω στενάκια όπου έσφυζαν πραγματικά από ζωή. Μικρά πολύχρωμα μαγαζάκια, μικροπωλητές, καλλιτέχνες του δρόμου,μπύρα και λουκάνικα, να σου ανοίγουν την όρεξη, άμαξες που φέρνουν βόλτα τουρίστες,γλυκά και σοκολατάκια παντού με τη μορφή του Μότσαρτ, εκστασιασμένα μικρά παιδάκια να τραβολογάνε το μπαμπά και τη μαμά, ερωτευμένα ζευγαράκια αγκαλιά, ένας παππούς που σκέφτεται την επόμενη κίνηση του ,παίζοντας σκάκι δρόμου με ένα παιδάκι όχι μεγαλύτερο από 12 χρονώ, το πελώριο συντριβάνι έξω από τον καθεδρικό,τα μπαρόκ κτίρια πνιγμένα με πανέμορφες μπουκαμβίλιες ,αλλά και τα μπαλκονάκια με τα δαντελένια κιγκλιδώματα που ήταν επίσης πάντα πολύχρωμα και μύριζαν άνοιξη..Όλα ένα μεθυστικό συνονθύλευμα στο μυαλό σου,δεν ήξερες που να πρωτοπάς. Τι να πρωτοδείς. Με τι να πρωτοασχοληθείς. Οι υπόλοιποι ήθελαν μουσεία.Για κάποιο λόγο δεν ήθελα να δω άλλο ένα αριστοκρατικό κηροπήγιο,άλλη μια αριστοκρατική αίθουσα,άλλον έναν αριστοκρατικό πινάκα..Ήθελα να τρέξω να δω την πόλη.Κάπου εκεί χωρίσαμε με τους υπολοίπους,δώσαμε ραντεβού μετά από κάποια ώρα και εγώ συνέχισα πεζός προς την εκκλησία του Αγ.Πέτρου τυχαία,γιατί δεν καταλάβαινα και πολλά από τον χάρτη που είχα.Άλλωστε δεν ήθελα να ξέρω που πάω.Βρέθηκα προ ευχάριστης εκπλήξεως μιας και βρέθηκα στο πανέμορφο κοιμητήριο του Αγ.Πέτρου.


Κάθε τάφος εδώ είναι ένα έργο τέχνης ,καταστολισμένος με λουλούδια, αγαλματάκια ή προτομές και περίεργες επιγραφές.Όλα ήταν τόσο καλοδιατηρημένα και δύσκολα μπορούσες να πιστέψεις πως βρίσκεσαι σε κοιμητήριο.Στη πορεία είπα να τη δω λίγο πιο extreme και να βγω εκτός παλιάς πόλης.Πέρασα μια από τις πεζογέφυρες του Σαλτσαχ και κατευθύνθηκα προς το μεγαλύτερο λόφο της πόλης το Kapuzinerberg, όπου σίγουρα θα έχει φανταστική θέα σε όλη την πόλη και κάτι το εναλλακτικό να σου προσφέρει.Άλλωστε λίγη πεζοπορία στη φύση ποτέ δεν έβλαψε. Οφείλω να ομολογήσω πως χάθηκα ουκ ολίγες φορές στον κατάφυτο αυτό λόφο.Και τα χρειάστηκα, μιας και παντού ήταν τόσο πυκνόφυτα και το μονοπάτι χανόταν, συν του ότι ο κόσμος δεν καταδεχόταν να το περπατήσει παρά καθόταν στο μοναστήρι το οποίο βρίσκεται στους πρόποδες του λόφου να χαζεύει εικονίσματα.Να πεις βλέπω κόσμο ρε αδερφέ,πάω καλά, αν με βουτήξει ο κακός ο λύκος να το καταλάβει κάποιος :P Μετά από καμιά ώρα περπατήματος και εξερεύνησης και αφού βρήκα 2-3 σημεία να απαθανατίσω πανοραμικά την πόλη κατευθύνθηκα προς το σημείο συνάντησης που είχα δώσει με τους υπολοίπους. Motzartplatz. Σιγά σιγά ο ήλιος έπεφτε και έπρεπε να προλάβουμε να δούμε το τελευταίο στη σειρά προγραμματισμένο αξιοθέατο,το Hohensalzburg, το κάστρο της πόλης,το οποίο παρατηρούσα έως πριν λίγο από την άλλη όχθη του ποταμού από το Kapuzinerberg. Σίγουρα μετά από τόσο περπάτημα ο ανηφορικός δρόμος για την είσοδο του κάστρου δεν θα μπορούσε να συνδυαστεί παρά μόνο με γκρίνια και βλαστήμιες. Οι οποίες βέβαια εξαλείφθηκαν στη συνέχεια, καθώς η θέα από τον υψηλότερο πύργο,τα εκθέματα στο μουσείο του κάστρου και οι αίθουσες βασανιστηρίων μας άφησαν τουλάχιστον ικανοποιημένους.




Πέμπτη μέρα και όλα φαντάζουν βγαλμένα από παραμύθι.Η πόλη σε έχει κάνει να βυθιστείς στους ρυθμούς της μελωδίας της Ευτυχίας.Τα σημερινά σχέδια δεν θα είχαν να κάνουν με την πόλη αλλά με βόλτα στην εξοχή και στις περίφημες λίμνες της περιοχής.Εμπρός στο αμάξι λοιπόν και πρώτος προορισμός το Bad Ischl,γραφική κωμόπολη ,διάσημη για τα θερμά λουτρά της περιοχής αλλά και εξοχική κατοικία πολλών Αυστριακών αριστοκρατών και αυτοκρατόρων.Ανάμεσα στις εξέχουσες αυτές προσωπικότητες και η Ελισάβετ της Βαβαρίας ,γνωστή περισσότερο ως πριγκίπισσα Σισσυ.Στη διαδρομή δεν σταμάταγες να θες να κάνεις στάση για να απολαύσεις το τοπίο..Οι λίμνες και τα ήρεμα,γαλάζια νερά τους, έτσι όπως συνδυάζονταν με το πράσινο και άγριο των βουνών, ήταν κάτι το μαγευτικό.

Αφού ξεχαστήκαμε και λίγο πιάνοντας τη κουβέντα με κάτι ερασιτέχνες ψαράδες φτάσαμε αισίως στη λουτρόπολη μας.Το αμάξι πλέον θα απολάμβανε την μοναξιά που τόσο πολύ ήθελε κοντά στο σταθμό του τρένου και εμείς θα ξαμολιόμασταν να εξερευνήσουμε. Κάναμε και τίποτα άλλο? Παντού σπιτάκια περίεργα,μικρά,μεγάλα,κομψά,άπλα αλλά πάντα με την τριγωνική αυτή κλασσική οροφή των Άλπεων και όλα με ξύλινη πρόσοψη και σκεπή.Βαμμένοι τοίχοι κίτρινοι,ροζ,κόκκινοι,γαλάζιοι...Ο ποταμός Traun πότε ορμητικός,πότε αθόρυβος σε διάφορα σημεία και παράλληλα στα γύρω δέντρα κάθε λογής φτερωτό πλάσμα που κελαηδούσε αμέριμνα. Όλα τόσο αρμονικά και τόσο ήρεμα.Ακόμα και οι ταξιδιώτες συνένοχοι στο έργο,δεν φώναζαν,δεν έτρεχαν,δεν μιλούσαν δυνατά.. Πανέμορφη,ειδυλλιακή πολιτεία, ιδανική για να ξεχαστείς από τους αγχώδεις ρυθμούς της πόλης...

Στην Kaiservilla, τα ανάκτορα της πόλης,δεν έτυχε να τα επισκεφτούμε γιατί βρήκαμε το εισιτήριο αρκετά τσουχτερό για μια τέτοια ατραξιόν.Γενικά η αλήθεια είναι ότι οι Αυστριακοί έχουν σε αρκετά μεγάλη υπόληψη τα μουσεία και τα ανάκτορα τους και πέρα του ότι είναι πολλά διάσπαρτα σε όλη τη χωρά,νιώθεις ότι κάθε χώρος και αίθουσα έχει το δικό της εισιτήριο, συνεπώς αδυνατείς να επισκεφτείς αρκετά από αυτά.Δεν χαλαστήκαμε καθόλου όμως. Επόμενος και τελικός προορισμός της μέρας θα ήταν το Hallstatt, ένα χωριουδάκι όχι πολύ μακριά από εδώ,στα νότια. Ήταν και η μόνη προσωπική επιλογή μου πριν το ταξίδι, επομένως η αγωνία ήταν έκδηλη. Το χωριουδάκι αυτό δεν αριθμεί παραπάνω από 1.000 κάτοικους και είναι ίσως ότι πιο γραφικό έχω επισκεφτεί έως τώρα. Βρίσκεται σε μια στενή λωρίδα όχθης της ομώνυμης λίμνης και τα βουνά γύρω από τη λίμνη είναι αρκετά απότομα και καταπράσινα και έτσι κάθε σπιτάκι εκεί είναι κυριολεκτικά το ένα πάνω στο άλλο σε αρκετά σημεία.Το χωριό καλύπτει δηλαδή κάθε ελεύθερο χώρο μεταξύ βουνού και λίμνης.Πέρα από τον μικρο χώρο που είναι λίγο πιο ανοικτός στην είσοδο του χωριού,όπου και σταματήσαμε για πικ νικ,το υπόλοιπο χωριό ουσιαστικά έχει δυο δρόμους.Τον πάνω που θυμίζει περισσότερο μονοπάτι και έχει πρόσβαση στα χτισμένα ψηλά σπίτια και τον παραλιακό,στον οποίο κατά μήκος του βρίσκονται μαγαζάκια με παραδοσιακά Αυστριακά προϊόντα, μικρά καφέ και εστιατόρια και φυσικά στο τέλος του δρόμου το μουσείο του χωριού που μας ταξιδεύει στην ιστορία του.

Είναι αρκετά ενδιαφέρον να το επισκεφτείτε και να μάθετε για τον πολιτισμό Hallstatt αλλά και για την ίδια την πόλη.Με επίκεντρο την περιοχή αυτή αναπτύχθηκε ο πολιτισμός αυτός (από το 3000 πχ) που είχε ως κύρια ασχολία την εξόρυξη αλατιού από τα γύρω βουνά,εξ ου και το salt(=σημαίνει αλάτι στα γερμανικά) για την περιοχή Salzburg.Άρα λοιπόν όταν εμείς φτιάχναμε εδώ πολιτισμό καλό θα είναι τουλάχιστον να ξέρουμε τι έκανε η υπόλοιπη Ευρώπη πριν βιαστούμε και πούμε ότι τρώγανε μπανάνες πάνω σε δέντρα :) Έχει χαρακτηριστεί και αυτό μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την Unesco. Περιττό επίσης να πω πως όλα τα σπιτάκια συγκλονίζουν με τη γραφικότητα τους,πόσο περίτεχνα διακοσμημένα είναι και πόσο αρμονικά δένουν με το υπόλοιπο τοπίο.Ύστερα από 3-4 ώρες περίπου παραμονής και αφού ταΐσαμε και τις πάπιες στη μικρή προβλήτα ,σαν μικρά παιδιά και εμείς,ξεκινήσαμε για το δρόμο της επιστροφής.





Διαφορετική διαδρομή αυτή τη φορά, Abtenau, Golling, Hallein και τέλος Salzburg. Δεν θα ταν 6 η ώρα?Προλαβαίναμε να δούμε και τους κήπους του Hellbrunn στα προάστια της πόλης.Το συγκεκριμένο παλάτι είναι ένα από τα πολλά παλάτια που είχαν για εξοχικές κατοικίες οι Αυστριακοί.Δεν συγκρινόταν με αυτό του Mirabell σε ομορφιά αλλά ήταν αρκετά μεγάλο και με αρκετά συντριβάνια,κατάλοιπο kinky παιχνιδιών και μπουγελωμάτων από τον αρχιεπίσκοπο Markus Sittikus που είχε χόμπι να καταβρέχει τους φιλοξενούμενούς του με νερό από κρουνούς η τα συντριβάνια.Εμείς βέβαια μπορεί να μην πιτσιλιστήκαμε από τα συντριβάνια αλλά η ξαφνική μπόρα ήταν εκεί για να μας ταξιδέψει έστω και νοερά στις παιχνιδιάρικες διαθέσεις του αρχιεπισκόπου,κάθε άλλο βέβαια παρά ευχάριστα φλασμπακ :P .

Επιστροφή στο ξενοδοχείο και ξεκούραση. Η επόμενη μέρα θα περιελάμβανε την αναχώρηση του λόχου για Βιέννη και όλους τους υπολοίπους προορισμούς.Το Salzburg είναι πραγματικά μια πανέμορφη πόλη και οι γύρω περιοχές κάτι το μοναδικό.Οι 3 μέρες που καθίσαμε εκεί πραγματικά ήταν λίγες και σίγουρα μέσα στα μελλοντικά μου πλάνα είναι να ξαναεπισκεφτώ την περιοχή.Είναι τόσα που πρέπει να πεις,τόσα που πρέπει να δείξεις που δεν νομίζω πως θα τα κατάφερνα να τα χωρέσω όλα σε μια δημοσίευση. Για αυτό αφήνω το υπόλοιπο κομμάτι του ταξιδιού για κάποια άλλη στιγμή. Ο,τι σχόλια,υποδείξεις,ερωτήσεις έχετε ,εκφραστείτε ελεύθερα!

To be continued... :)

2 σχόλια:

KitsosMitsos είπε...

Εκδρομή με αυτοκίνητο εκτός συνόρων δεν έχω πάει ακόμη!
Ευελπιστώ σύντομα :-)

Aris McKenzie είπε...

Παντα ειναι πιο ομορφα να ταξιδευεις με ενα αυτοκινητο πιστευω.Αλλωστε σημαινει περισσοτερες εικονες,εμπειριες και εντυπωσεις!

Βεβαια δεν ελειψαν και τα απροοπτα με το αυτοκινητο,κατι που αφησα βεβαια για το επομενο κομματι της διαδρομης:)

Copyright © 2009 - Τρελαμένη Πυξίδα - is proudly powered by Blogger
Smashing Magazine - Design Disease - Blog and Web - Dilectio Blogger Template